Zussie wil dood

Ik schrik, maar begrijp haar gevoel 'niet zo verder te willen leven'. Ben zelfs bereid haar te helpen bij haar plan. Want ik zou het niet kunnen verdragen dat zij haar leven in eenzaamheid zou beëindigen. Sinds 35 jaar heeft ze de diagnose 'Bipolaire stoornis, type 1'. Haar hulp bestond echter alleen maar uit 'pillen'. Haar 1e  psychiater bleek bij zijn afscheid  en overdracht zelfs geen dossier met medicatiegegevens te kunnen overleggen. Psychologische of psychotherapeutische hulp is haar nooit aangeboden. Een mens is toch méér dan chemie?

Omdat ze niet beter wist en de wisselende (hypo) manische en depressieve perioden nog te dragen waren, heeft ze nooit eerder aan de bel getrokken. Sinds 2 jaar lijken de depressies echter heftiger en uitzichtlozer. Ze heeft nu een psychiater die de behandeling uitbreidt naar 'pillen & praten'. Beiden maken haar alleen maar neerslachtiger. 

Zelf heb ik de diagnose 'Bipolaire stoornis, type 2'. Ik ben altijd blijven werken als psychotherapeut in de ambulante ggz. Door mijn lidmaatschap van PlusMinus heb ik veel geleerd over de bipolaire aandoening. Méér dan in mijn professionele (bij)scholing. 

Ik heb als oudere broer aangeboden om met haar te zoeken naar betere ggz-hulp. Ik ben mee geweest naar haar huidige psychiater. Ik waardeerde zijn openhartigheid en stelde me niet kritisch op. Er bleek geen behandelplan te zijn en geen regelmatige evaluaties plaats te vinden. Ondanks dat de psychiater aangaf dat hij ook méér psychotherapeutisch kon werken, bleek dat in het vervolg toch niet te gebeuren.

Ik nam de vrijheid mijn zus te vragen 'Wat heb jij nu nodig?' Er volgde een second opinion bij een hoogleraar wat betreft de medicatie. Dit advies heeft haar psychiater overgenomen. Ze is zelf en ook met hem gaan zoeken naar psychotherapeutische hulp in haar omgeving. Essentieel in dit proces is dat zij steeds meer zelf ging zoeken i.p.v. te verwachten dat de 'dokter' met iets komt. Ze nam zelf de regie!

Zelf heb ik nog geprobeerd om een cognitief-gedragstherapeut in haar omgeving te vinden. Niemand reageerde positief vanwege de complexiteit van de bipolaire aandoening. Psycho-traumatische gebeurtenissen uit haar verleden zouden wel eens een belangrijke rol kunnen spelen bij de ontwikkeling van deze ernstige aandoening. Het boek 'Traumasporen' van prof.dr. Van der Kolk bevestigt dat meer dan 50 procent van ernstige psychische aandoeningen trauma-gerelateerd zijn. Zo ook in het leven van mijn Zussie.

Via een PlusMinus-lid, kwam ik in aanraking met een traumapsycholoog. Zijn advies: Pak eerst de trauma’s aan en de daarbij behorende destructieve psychiatrische patronen of symptomen! Begin met te werken via beelden, lichamelijke en emotionele ervaringen, van 'binnen-naar-buiten'.

Na een kennismakingsgesprek en een eerste sessie op zijn werkplek, heeft ze uiteindelijk gekozen met deze trauma-psycholoog in zee te gaan. Of dat betekent dat ze ook geheel herstelt, zullen we moeten afwachten.

Tips van Jonas

1. Belangrijk voor de naaste: laat het besluit altijd bij de cliënt; oefen geen druk uit! Gezien de kwetsbare positie van de cliënt, zal er snel bij haar of hem het gevoel ontstaan, het advies of de steun van de naaste te moeten opvolgen.
2. Moedig je kwetsbare naaste aan om aan de behandelaar een 'behandel-/therapieplan' te vragen waarin doelen, werkwijze en periodieke evaluaties geformuleerd staan. Ga als cliënt pas akkoord als je je oké voelt bij/met je behandelaar, het behandelplan duidelijk is, én je je kan vinden in het plan.
3. Informeer je als naaste over deze ernstige psychische aandoening door bijvoorbeeld lid te worden van een patiënten- of familie-organisatie, in mijn geval PlusMinus, bezoek lotgenotengroepen en landelijke dagen.