Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

kwijt
Ervaringen

Ik ben hem kwijt


Mijn zoon, een zorgmijder zonder ziekte-inzicht, gebruiker van soft drugs en alcohol, psychotisch en met wanen, is drie keer opgenomen. 
Hij werd aangetrokken door een ongezonde, slechte omgeving. De zorgverleners probeerden hem wel te volgen, schakelden ook het bemoeizorgteam in, maar mijn zoon maakte hun werk onmogelijk. 
Met een beroep op zijn privacy werd ik niet ingelicht over de zorg. De situatie verslechterde. Ik kon enkel moedeloos toekijken en op een volgende escalatie wachten. 
Die volgde na negen maanden. Zijn verhuurder wilde van mijn totaal verwarde en psychotische zoon af. De politie zette hem op straat zonder tussenkomst van de crisisdienst. Niet verward genoeg! Na een week van zwerven op straat kreeg ik hem met behulp van de huisarts weer opgenomen. Toen had ík het gedaan. Hij keerde zich tegen mij, agressief en dwingend. De kliniek vroeg een rechterlijke machtiging aan. Mijn zoon werkte op alle mogelijke manieren tegen. Ondertussen werd ik gehoord noch betrokken bij de behandeling omdat hij dat niet wilde. Als iemand zo verward, zo psychotisch is, denk ik dan. Dwangmedicatie volgde. Hij kwam een beetje terug op aarde, aanspreekbaar, maar meteen ook depressief en suïcidaal. 
Ik heb me suf gebeld met alle instanties waarvan ik dacht ze hem konden helpen, of die in contact met hem stonden. Ondanks dat hij niet wilde dat er met mij gesproken werd, heb ik elke week gebeld met de afdeling. Ik wist dat het personeel niet in kon gaan op mijn vragen, maar ik wilde gewoon weten hoe het met hem ging, of er al meer contact was, of hij sliep, at, dronk. Na verloop van tijd kreeg ik iets meer informatie. Mijn zoon kwam wat meer in de realiteit. 
Mijn huisarts hielp mij meteen en zonder aarzeling. Zette haar tanden erin om hem (ook haar patiënt) te helpen. Veel lieve medewerkers van de afdeling en het FACT-team stonden me te woord. Doordat ze me, elke keer weer, probeerden uit te leggen wat ze wel en niet mochten en konden voelde ik me geholpen.
Na maanden zonder contact wilde mijn zoon mij weer zien. Hij sprak mij uren toe: dat hij het zo zat was, dat hij niet meer verder kon. Toen wist ik dat ik hem kwijt was, al bleef ik hopen. Vier weken later, na een periode van dagelijks contact met zijn hulpverleners, is hij uit het leven gestapt. Hij was 23 jaar.


Tips van Demi

  1. Blijf zoeken naar hulpverleners die wel willen helpen
  2. Probeer in contact te blijven met je naaste
 
Dit verhaal is afkomstig van de website van Ypsilon www.ypsilon.org/crisis

Post review

(6) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.