Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

Mijn leven met ADD'ers in huis
Ervaringen

Mijn leven met ADD’ers in huis

Twee van mijn kinderen hebben ADD en mijn man heeft het vermoedelijk ook. Pas in het voortgezet onderwijs kwam aan de orde dat onze kinderen wel erg vaak verstrooid waren, veel overzicht nodig hadden, echt langzaam lazen, erg zorgvuldig dingen op dezelfde plek legden, vaak dingen vergaten of kwijt waren, moeite hadden met een nieuwe omgeving, een grote binnenwereld hadden (introvert), liever alles op hun eigen(wijze) manier deden en een gebrekkige concentratie hadden. En dat is allemaal nog steeds zo.

Tot de middelbare school bood ik blijkbaar zo veel structuur dat ze ‘automatisch’ niets vergaten. Soms was ik wel verbaasd dat een aantal zaken niet beklijfden, zoals de vaste dagen voor huiswerk en gym. Ook heb ik mezelf al vroeg aangeleerd zoveel mogelijk eerst de naam van de persoon te noemen en dan pas de vraag. Anders blijf ik steeds mijn vraag herhalen omdat ik na de eerste vraag pas de aandacht heb. Maar ik wist niet beter. En ik wilde niet problematiseren. Mijn kids waren en zijn oké. Ik stelde bijvoorbeeld de juf voor dat als ze de sommen wel konden, ik het niet zo belangrijk vond dat ze per se ook alle sommen moesten afmaken binnen een bepaalde tijd.

Maar op de middelbare school liepen we tegen te veel dingen aan en kwamen er toch diagnoses. Dit gaf verheldering en begrip en ook handvatten om met sommige lastige dingen om te gaan. Zowel voor de kinderen zelf als voor mij. Inmiddels herkende mijn man ook wat symptomen. Met zijn ongedurigheid, creativiteit en enorme energie heeft hij vast ook ADHD of ADD. Een diagnose laten we zitten. Er is niemand meer die over zijn jeugd kan vertellen, wat nodig is om de diagnose bij een volwassene te stellen. En wat maakt het stempel uit?

Zo heb ik dus een huis vol met ADD’ers. En dat is niet altijd gemakkelijk. Dingen vergeten of kwijt zijn is hier aan de orde van de dag. Ik ben heel gestructureerd en help graag. Maar als ik aangeef dat ze mij kunnen vragen om hen te helpen onthouden of zoeken dan kijken ze mij verstrooid aan. Dat is mijn grootste dilemma. Dat ik weet dat wanneer ik wil helpen, mijn huisgenoten met ADD dat meestal niet op prijs stellen. Als ik help herinneren aan een belofte of afspraak dan wordt er meteen gereageerd met ongeduld. Waarschijnlijk is dit (hoop ik) frustratie en ongeduld naar zichzelf omdat ze het vergeten zijn. Er wordt (bijna) niet bedankt voor het helpen herinneren…

Dit alles maakt natuurlijk dat ik hen minder help herinneren en met kinderen van inmiddels boven de 20 is dat ook prima. Ze zijn volwassenen, hebben vrienden, ze sporten, ze hebben een prima opleiding en werk naar hun zin. Ik ben supertrots op ze. En ik respecteer hun drive om het zelf te doen.

Maar…..soms gaat het om beloftes aan mij en ben ik daar afhankelijk van. Ik ga ervan uit dat het gedaan wordt: iets klaarzetten wat opgehaald wordt, de vaatwasser uitruimen, een kaart posten, etc. Ik moet er dan van op aan kunnen dat iemand doet wat we afgesproken hebben! Het frustreert me dan wel als het toch niet zo is.

Wat ik het meeste mis is empathie. Vooral van mijn echtgenoot. Als ik iets vertel, zijn z’n gedachten vaak halverwege mijn verhaal alweer vertrokken. Als ik ergens mee zit, is er weinig emotionele ondersteuning en dat vind ik triest voor mijzelf. Ik heb helaas de neiging me dit te persoonlijk aan te trekken. Ik concludeer dat er ‘blijkbaar’ geen belangstelling is. Dit maakt dat ik mij soms eenzaam voel met ADD’ers in huis. Mijn levensles is om dit onvermogen bij hen te laten, mijzelf oké te blijven vinden en mijn eigen aandeel hierin te (h)erkennen.

Tips van Emmy

  1. Laat het 'onvermogen' om dingen te onthouden, of om voldoende aandacht voor jou te hebben, bij de ander en betrek het niet op jezelf.
  2. Accepteer dat de ander dingen zelf wil doen, ook al vind jij dat je goed zou kunnen helpen. Hiermee geef je de ander de regie en het vertrouwen dat die er zelf ook wel komt.
  3. Help ‘eenmalig’ door samen vaste plekken te bedenken voor dingen die vaak kwijtraken. Als je hier echt samen een plan voor maakt, is kans groot dat het daarna meer vanzelf gaat. Zo ontzorg je jezelf, met ‘even wat extra inspanning’.

Post review

(120) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Kim

Ik herken zo de spagaat tussen willen helpen en (moeten) loslaten. En dan die eenzaamheid die de schrijfster soms voelt. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.

Myr

Herkenbaar.....

Marianne

Ik herken het ook, met dit verschil dat ik nu na een forse burn-out ook zelf tot de ontdekking kom dat ik iets van ADD heb. Onze twee zonen zijn 25 en 30. Hebben het ook. Zijn al sinds hun 18e uit huis. Mijn man ook. En hoe nu verder. Dat is enorm zoeken voor ons samen. Na 36 jaar samen is er veel scheef gegroeid tussen ons. En zijn we in zekere zin ook afhankelijk geworden van elkaar. We ervaren warmte maar triggeren elkaar ook vaak. En dat kost energie. Een zoektocht hoe verder.

TOA

Veel herkenning bij het gemis aan empathie.

SBRGD

Zo herkenbaar dit. Vooral het stukje empathie inderdaad. Communicatie is hier ook een dingetje, dingen bepraten wanneer het hem uitkomt, want soms past een goed gesprek even niet in zijn hoofd.. en dat kost veel energie. En als ik een verhaal vertel aan m'n vriend, die begint midden in m'n verhaal ineens over iets anders dat ik denk, hallo ik vertel een verhaal aan je..... en zo zijn er nog een heleboel dingen die lastig zijn.. Zelf zit ik nog thuis wegens een burn out en dit heeft een grote rol gespeeld, we hebben samen hulp gehad en veel tips over samen leven met een partner die ADD heeft.. en personen met ADD hebben moeite met veranderen van patronen, laat dat nu voor mij het grootste struikelblok zijn, want als er afspraken gemaakt zijn en die komt hij niet na, waarom maken we dan afspraken. Dan kan ik niet verder. Ik vond het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en voelt als steun. Zo kon ik ook even m'n verhaal doen, ff stoom afblazen.

Jo

Heel herkenbaar dit verhaal, mijn man is net getest en we wachten nu op de testuitslagen van zoonlief. Het zou me verbazen als het niet zo is. Ik hoop vooral dat het hen beide handvatten gaat geven om er mee te leren omgaan. Ik wil ze met alle liefde helpen, maar uiteindelijk moeten ze het zelf doen.

JJJM

Herkenbaar verhaal dit. Als introvert persoon probeer ik zo goed mogelijk te leven in een gezin waarin man en zoons AD(H)D hebben. Ik hou veel ballen in de lucht en zorg voor hen, maar waardering en empathie blijven uit. Het is frustrerend en ik heb veel verdriet. Communiceren kost hier ook veel energie, evenals afspraken nakomen. Het blijft een zoektocht. Intussen voel ik dat ik beter voor mijzelf moet zorgen. Alle tips zijn welkom.

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.