Als het thuis niet meer gaat
Als moeder van twee kinderen was ik niet voorbereid op de strijd die ik zou moeten leveren voor mijn zoon. Tweeënhalf jaar geleden escaleerde het zodanig dat mijn toen achttienjarige zoon, voor de tweede keer in de crisisopvang terechtkwam. Een periode die 2 jaar duurde en waarin hij uiteindelijk de diagnose ASS, ADHD en bipolaire stoornis kreeg.
Net als iedere andere ouder had ik bepaalde verwachtingen toen mijn kinderen geboren werden. Met mijn dochter kwamen die aardig uit. Mijn zoon is mijn tweede kind. Al vlug na zijn geboorte was duidelijk dat ik mijn verwachtingen moest bijstellen. Hij deed eigenlijk niets volgens verwachting, maar voer zijn eigen koers. Dit was en is nog steeds een groot leerproces voor mij. Naarmate hij ouder werd kwamen er verschillende problemen op sociaal vlak. Dat was een echte uitdaging. Een zoektocht waarin niet alleen mijn leven, maar dat van iedereen om hem heen behoorlijk op de proef gesteld werd.
Dankbaar ben ik voor zijn geweldige begeleider die er jarenlang voor ons was en mij ondersteunde. In al mijn gevechten met de hulpverlening, voor een juiste behandeling en diagnose voor mijn zoon. Mede door hem hield ik vol en geloofde ik dat door onze inzet en liefde mijn zoon uiteindelijk een zinvol leven zou leiden. Een leven dat zich niet thuis op de bank zou afspelen.
Helaas bleken onze inspanningen niet voldoende en moest ik mijn laatste verwachtingen opgeven. Het ging gewoon niet meer. Zijn vader had al eerder de grens getrokken bij hem, maar ik kon het niet. Ik kon de stap niet zetten tot het moment dat ik geen keus meer had omdat ik er anders zelf aan onderdoor zou gaan. Het verscheurde me totaal, maar ook ik gaf mijn zoon mijn grens aan. Hierdoor escaleerde het zodanig dat mijn zoon voor de tweede keer in de crisisopvang terecht kwam. Het was duidelijk dat ik hem niet meer kon geven wat hij nodig had.
‘Wat had ik hem aangedaan?’ Ik belandde in een rouwproces, in een emotionele rollercoaster. Waarin pijn, verdriet, boosheid en machteloosheid streden om mijn aandacht. Niet alleen ten gevolge van de situatie met mijn zoon, maar ook door het hele gebeuren binnen de crisisopvang dat me ten diepste schokte. Het deed me onbeschrijfelijk veel verdriet en pijn. Zeker voor de kwetsbare jongeren die hier ‘verloren’ raken.
Ik begon te schrijven om dingen helder te krijgen en mijn emoties te kunnen verwerken. Ik had de behoefte om te delen. Om te vertellen wat er allemaal gebeurde. Een steun te zijn voor andere ouders in een vergelijkbare situatie. Herkenning en erkenning. Ik beschrijf sindsdien mijn proces in blogs. Een moeder met een kind in de crisisopvang. Het is mijn visie, mijn pijn, mijn emotie en mijn verhaal. Mijn rouwproces maar ook mijn helingsproces op weg naar het licht.
Boven alles hou ik vanaf de eerste minuut volledig van hem. Ik heb hem verzorgd, gekoesterd, gelezen, beschermd, gestimuleerd en vooral liefgehad. Ik heb zijn worsteling en zijn pijn gezien. Hij heeft me veel geleerd over mezelf en het leven. En dat doet hij tot op de dag van vandaag.
Dit verhaal is afkomstig uit het boek: “Mijn kind in de crisisopvang. De hel of een zegen?”
Tips van Arnie
- Vertrouw op je gevoel als ouder. Durf mee te bewegen met je kind. Kijk wat het nodig heeft, ongeacht wat de omgeving en instanties ervan vinden. Stem de wereld af op je kind en niet het kind op de wereld.
- Durf eerlijk naar jezelf te kijken. Waar projecteer je je eigen angst, onrust en frustratie op je kind? Soms gaat het over jou en je overtuigingen en niet over je kind.
- Schaam je niet om toe te geven dat je het soms gewoon niet meer weet of aankan. Praat erover met mensen die in vergelijkbare situaties zitten. Het is een cliché, maar oh zo waar. Delen is helen. Al geeft het je maar heel even lucht.
