Voor mijn studie ging ik vijf maanden stage lopen in Paramaribo. Ik woonde inmiddels al op kamers, maar mijn zus en ik hadden thuis geslapen. Samen met mama zouden we die ochtend vroeg naar Schiphol vertrekken. Mama liep enorm te stressen en was uit haar doen. Ze moest, anders dan normaal, vroeg van huis en ze zou ook nog meerijden met iemand die ze niet kende. Ik reed met mijn vader mee. Ik stelde haar een vraag, ik weet echt niet meer waarover. Ze viel tegen mij uit.

Mijn voorlopig laatste ochtend thuis was verpest door haar gestress. Ik wilde tegen haar schreeuwen dat ze op moest houden met haar gestress, niet tegen mij uit moest vallen. Ik deed het niet en hield mij in. Ik trok me terug op mijn kamer en zat een potje te janken. Ik was zelf heel erg gespannen en kon haar spanning en frustratie daar niet bij hebben.

Het voelde alsof ze mij dit moment ontnam, het voor mij verpestte. Het draaide weer eens om haar, zij bepaalde de sfeer. Geen arm om mij heen om mij te steunen in de spannende uren voor mijn vertrek. Voor het grote onbekende dat ik tegemoet ging. Niets van dit alles was aan de orde, alleen haar grote onvermogen om er voor mij te zijn. Zoals gewoonlijk frustreerde dit mij, bracht het mij in tranen. Iedere keer weer de confrontatie met een moeder die er als ik het nodig had, niet voor mij kon zijn.

Ik deed wat ik altijd deed wanneer ik mij overmand voelde door boosheid en verdriet. Ik trok mij terug. Liet het verdriet toe in mijn eentje, droogde daarna mijn tranen en ging terug naar mijn moeder. Ik peilde haar gemoedstoestand om te kijken of ik wel of niet kon zeggen hoe ik mij voelde. Ditmaal was niet mogelijk omdat zij zelf nog duidelijk uit haar doen was. Ik kropte mijn boosheid op en ging verder met de voorbereiding voor mijn vertrek.

Als ik terugkijk op deze situatie is die zo tekenend voor de patronen die ik heb ontwikkeld. Verdriet maakt mij boos en gespannen. Ik wil de confrontatie aangaan, mijn boosheid uiten, maar houdt mij in. Of ik uit het wanneer het al heel erg hoog zit.

Ik vind het heftig om over mijn emoties te praten. Ik word er door overmand en verlies de controle. Dit wil ik niet. Controle behouden, emoties in toom houden, dat houdt mij op de been. Emoties tonen is zwak, maakt je tot een slachtoffer. Dat is wat ik altijd dacht.

Dit patroon probeer ik te doorbreken omdat het mij letterlijk heeft uitgeput (een burn-out toen ik inmiddels volwassen was). Hoe doe ik dat? Door bewust te voelen wat er gebeurt in mijn lichaam. En hier ruimte aan te geven. Het resultaat is dat ik, met alles wat ik heb meegemaakt, mij meer kwetsbaar voel, maar dit nu durf te delen. Ik ga emoties steeds meer als 'normaal' zien, als ‘gezond’. En steeds minder als iets vervelends dat ik moet parkeren om door te kunnen gaan.

De tips van Mieke

1. Wees je bewust van je eigen gevoel en maak er ruimte voor.
2. Zoek een dierbare/naaste in je omgeving bij wie je stoom af kan blazen, je verhaal mag doen.
3. Wees eerlijk als iemand je vraagt hoe het gaat. Zeg niet dat het goed gaat als dat niet zo is. Het lucht op en biedt steun. Vaak zul je zien dat je niet alleen of de enige bent