Omdat ik hetzelfde meemaak. 37 jaar getrouwd met gevoelige man. Diagnose BPS. Waarin ik mij ook steeds in het vuur van de strijd afvraag of het nog wel zo moet en tegelijkertijd de kwetsbaarheid van hem zie. De beschuldigingen van zaken die hij me dan verwijt waar hijzelf debet aan is. Maar ook het berouw en schuldgevoel nadien en het mij verzekeren dat hij niet zou weten zonder mij te moeten leven. Zijn steeds maar weer proberen het oprecht beter te doen...
Het leert me dicht bij mezelf te blijven, afstand te nemen van zijn gedachten op zulke momenten en na al het goede en mooie te kijken dat er ook is in mijn leven.