Ze zeggen van mensen met borderline dat ze geen empathie voelen maar andersom geldt dit ook vind ik.het onbegrip en de stempel die ze krijgen (vaak uit eerste oppervlakkige indruk )van mensen die geestelijk gezond zijn zeker zo erg het lijkt alsof ze het niet willen begrijpen het niet willen horen dat is makkelijker alleen maar oordelen en veroordelen. Waar zit daar de empathie??
Ik ben zelf een ADD persoon en vind dit zelf heel lastig om over te praten dus meestal schrijf ik erover of lees zoals nu!
Ik herken het en moet meer met andere kinderen doen.
Ik herken de gevoelens van onmacht, verdriet, hoop, moeten accepteren en los mogen laten omdat anderen de zorg overnemen. 20 jaar heb ik achter mijn zoon staan duwen in de goede richting. Het is niet gelukt en nu woont hij in een beschermde omgeving. Ik heb me erbij neergelegd dat hij niet zelfstandig kan wonen, geen baan zal krijgen en in zijn eigen ruimte de dag doorbrengt. Het zij zo.
De zinnen: "dat je moed moet houden. Hou je naaste vast, blijf bij hem"
Het besef hebben dat je kind ziek is. Blijf zo goed als het kan in kontakt.
Ja, vooral nu ik besef dat ik mijn kind (34 jr) niet meer kan helpen, moet ik los gaan laten. Al weet ik alleen niet hoe.
Lijkt of ik mijn eigen verhaal lees. Ik merk vooral dat ik het lastig vind dat het leven om mijn kind (diagnose ADD en licht autisme)en man draait (geen diagnose maar is in denken en doen een kopie van mijn dochter). Het lijkt er soms op dat je twee kinderen in huis hebt. Vooral afspraken die ik maak waar ik afhankelijk van ben geven mij veel stress. Het is maar de vraag of ze zich eraan houden. Ik zeg wel eens dat niks bij ons 'normaal' kan gaan. Het stukje empathie of inlevingsvermogen voor mij ontbreekt ook volledig. Uitjes, gespreksonderwerpen worden door hun bepaald.
Omdat ik als ouder je dochter van 28 ziet lijden en wil begrijpen wat ze voelt en waar haar depressie vandaan komt. Hoe kun je er voor haar zijn. Zelf liefde erkennen en gaan voelen is haar proces.