Lijkt of ik mijn eigen verhaal lees. Ik merk vooral dat ik het lastig vind dat het leven om mijn kind (diagnose ADD en licht autisme)en man draait (geen diagnose maar is in denken en doen een kopie van mijn dochter). Het lijkt er soms op dat je twee kinderen in huis hebt. Vooral afspraken die ik maak waar ik afhankelijk van ben geven mij veel stress. Het is maar de vraag of ze zich eraan houden. Ik zeg wel eens dat niks bij ons 'normaal' kan gaan. Het stukje empathie of inlevingsvermogen voor mij ontbreekt ook volledig. Uitjes, gespreksonderwerpen worden door hun bepaald. Woede uitbarstingen, het niet kunnen omgaan met geld, dingen waar ze aan beginnen niet afmaken, geen verantwoordelijkheid nemen, niet overleggen zijn dingen waar ik dagelijks mee te maken krijg. En het vervelende van dit alles..als je hun erop aanspreekt op dit ongewenste gedrag en/of een duidelijke grens aangeeft (met een liefdevolle toon) zodat je hoopt op verbetering, dan is er een explosie van boosheid naar mij gericht. Ik vermoed ook dat mijn dochter in de toekomst niet in staat is om voor zichzelf te zorgen. We hebben er al 20 jaar opzitten en ben benieuwd of ik het ga volhouden.