Ik herken de gevoelens van onmacht, verdriet, hoop, moeten accepteren en los mogen laten omdat anderen de zorg overnemen. 20 jaar heb ik achter mijn zoon staan duwen in de goede richting. Het is niet gelukt en nu woont hij in een beschermde omgeving. Ik heb me erbij neergelegd dat hij niet zelfstandig kan wonen, geen baan zal krijgen en in zijn eigen ruimte de dag doorbrengt. Het zij zo.