Mijn moeder is psychisch ziek, ze heeft nooit laten behandelen want ze vindt dat ze niet ziek is. Mijn vader vluchtte in zijn werk, hoe minder hij het probleem zag, hoe beter hij het kon ontkennen. Hij voorzag ons wel financieel, maar emotioneel was hij niet betrokken. Wij als kinderen hebben enorm afgezien. Als volwassenen hebben wij nu ook last van depressies, faalangst en hechtingstoornissen. Ik zie mijn ouders nog, ondanks hun falen en verkeerde keuzes hebben ze geprobeerd voor ons te zorgen. Ik heb op mijn 35ste pas leren zeggen; ik ben een KOPP-kind.