Herkenbaar verhaal. Mijn moeder was ongelukkig en trok haar gezin mee in haar drama. Dagen zwijgen of juist woede uitbarstingen, dreigen met weglopen en zelfmoord. Mijn vader was door zijn werk veel afwezig en ik voelde me pas veilig als hij thuiskwam. Maar echt bescherming geven deed hij ook niet. Inmiddels ben ik 52 en voel ik nog dagelijks de gevolgen van het onveilig gehecht zijn. Ik heb daarin stappen gezet (cognitieve therapie, lichaamswerk, energiewerk) maar in de basis vind ik situaties met andere mensen nog altijd lastig, herken ik mijn grenzen niet waardoor ik ze veel te laat aangeef, weet ik nog steeds niet wat ik zelf nou eigenlijk wil in het leven en ben ik een ware pleaser. Aan een relatie en kinderen durfde ik niet te beginnen. Doordat ik een paar jaar geleden ziek werd, heb ik tegenwoordig minder energie om steeds maar mensen te vriend te houden. Een geluk bij een ongeluk, denk ik dan maar.