Ervaringen

Van kind tot meester

Ik was denk ik acht jaar toen mijn moeder naar een inrichting werd gebracht. Ze had een mislukte zelfmoordpoging gedaan. Ik zag haar bloed dagen later ronddrijven in een paar zinken teilen in de badkamer. Ruim twee jaar hebben ze haar gedwongen opgenomen en ze zat zes weken in een isoleercel.
De sfeer in mijn ouderlijk huis was vaak vernietigend. De strijd die werd gevoerd had voor mijn gevoel maar één doel: elkaar kapot maken. Ik wilde daar niets mee te maken hebben en zocht naar manieren om die vijandigheid te overleven. Familieleden waarschuwden elkaar zo nu en dan dat het met mij niet goed ging. In feite verwerkte ik in stilte wat er aan negativisme om mij heen plaatsvond door dat alles volledig uit te blokken. Dat mechanisme heeft mij mijn leven lang geholpen. Tot op de dag van vandaag. Ik leef vooral in het moment. En als ik dat moment niet kan gebruiken, dan gooi ik dat over mijn schouder weg.

Toen mijn ouders scheidden werden de 6 kinderen aan mijn vader toegewezen. Die scheiding was door mijn vader in gang gezet tijdens haar opname. Een andere vrouw nam de plaats van moeder in. Naar verluidt hadden ze elkaar bij toeval ontmoet, in een motel in Breda. In werkelijkheid gebeurde dat via een contactadvertentie, maar het was toen not done om zoiets te vertellen. Ik vond dat ik moest kiezen en koos voor mijn stiefmoeder, een onderwijzeres die met ijzeren discipline structuur bracht in mijn leven. Het werd mijn redding.
In mijn puberteit was ik vaak bang dat ik ook gek zou worden. De schimmen van wat mijn moeder is overkomen zaten in mijn hoofd. Maar ik heb niet gekregen wat mijn moeder had.

Ik heb 42 jaar geen contact gezocht met mijn moeder. Mijn drukke leven hielp de gedachte aan haar te verdringen. Zelfbescherming, denk ik. Ik wilde niet meer aan die tijd herinnerd worden.
Acht jaar geleden drong het tot mij door dat mijn moeder oud is. En dat ik voordat ze doodgaat tegen haar wil zeggen: je kon er niets aan doen. Ik had wel een zetje nodig. Wat is dat voor onzin met die moeder van jou, dat je haar zolang niet gezien hebt? vroeg mijn vrouw op een avond. Ga naar haar toe. Dat deed ik. Ik heb mijn verloren zoon terug, zei mijn moeder.

Het is vreselijk wat er met mijn moeder gebeurd is. Zij vertelde dingen over mijn vader die niet fijn zijn. Mijn vader was een aimabele man. Ik hield veel van hem, maar hij was goedbeschouwd een egocentrische zwerver, altijd op zoek naar succes en erkenning. Mijn moeder vertelde me hoe hij haar in de steek liet. Dat kan je niet goedpraten.

Evengoed, er is altijd een reden waarom mensen doen wat ze doen. Het heeft geen zin om met een bestraffende vinger naar de ander te wijzen. Ik heb er geen oordeel meer over.
Ik maakte een persoonlijke ontwikkeling door, mijn blik op de wereld verruimde zich. Door wat er gebeurde en de keuzes die ik maakte, ben ik geworden wie ik ben. Daar ben ik gelukkig mee. En de ontmoeting met mijn moeder hoort daarbij. Gelukkig heeft ze het gered.

Tips van Bart