Vertrouw op jezelf

Het was een heftig jaar geweest, gedomineerd door Merels eerste en heftige psychose. Onze dochter was net 18 en dit kwam als een mokerslag ons leven binnen. Wat daarbij ook niet hielp was dat er ondanks alle mooie beloften geen structurele passende hulpverlening op gang kwam. Ik was dan ook enorm blij dat Merel welkom was op een antroposofische zorgboerderij voor jongeren met psychiatrische problematiek. Deze zorgboerderij bood observatie met aansluitend behandeling.                                                                    

Wij als ouders, Merel en de behandelaar tekenden allemaal voor opname. Merel vond het doodeng maar wilde het aangaan want ze had door de gevolgen van de psychose, depressie en stemmen, geen vertrouwen meer in het leven.

Wij zagen uit naar een periode om bij te komen van de enorme impact van Merels aandoening. Het is bijna niet voor te stellen wat er allemaal gebeurt als iemand van wie je zielsveel houdt in een acute psychose zit en je bent er 24 uur per dag verantwoordelijk voor. Het was allemaal nieuw voor ons. Ik wist niet eens wat een psychose was, laat staan wat daar allemaal bij hoort, wat de gevolgen zijn, wat er nodig is, etc. Het was een uitputtingsslag. Fysiek, mentaal en emotioneel. Ik heb er ook ongelooflijk veel van geleerd. Het zou zo fijn geweest zijn als dit met iets meer ondersteuning van hulpverlening en artsen was gebeurd. Nu was het een proces van hard vallen en dan maar weer op staan. We voelden ons echt in de steek gelaten .

Merel lieten we in vertrouwen achter op de boerderij. Na een paar dagen haalden we haar op voor het weekend. Ik merkte direct dat ze verwarder en angstiger was. Af en toe herkende ze me niet en veranderde ik voor haar in een ander, wat ze als bedreigend ervaarde. Thuisgekomen heb ik meteen met de psychiater gebeld en met hem Merels situatie besproken. De medicatie werd aangepast, bedoeld om Merel een veiliger gevoel te geven. Na een zwaar weekend van 48 uur in opperste alertheid, brachten we Merel terug. Ik had er nog steeds vertrouwen in dat ze in goede handen was.

Twee dagen later werden we gebeld: Merel was in complete verwarring en na een agressieve uitbarsting richting een stagiaire naar een gesloten afdeling van een antroposofische psychiatrische kliniek gebracht. Wij waren niet geïnformeerd want Merel was 18 en had een formulier ondertekend dat zo’n opname mogelijk maakte zonder toestemming van haarzelf of van ons als ouders. Het telefoontje sloeg in als een bom en er knapte iets bij mij. Alle hoop werd er in één keer uitgeslagen.

We vroegen wat de psychiater en begeleiders hadden gedaan rondom het beloofde. NIETS, ondanks de afspraken met de psychiater. Het argument daarvoor was dat ze ter observatie was. Zo kregen wij de indruk dat de psychiaters en begeleiders Merel willens en wetens compleet verward, angstig en psychotisch hebben laten worden. Dit verklaarde voor ons haar agressiviteit. Een kat in het nauw haalt ook uit!

Wij gingen bij haar op bezoek en kregen een volgende schok. Zo slecht was ze er nog nooit aan toe geweest. Ze lag totaal versuft als een zombie doodsbenauwd op bed in een wat viezige kamer. Met moeite kreeg ik haar uit bed en zorgde ervoor dat ze zich wat opfriste en kleren aantrok. We namen haar mee naar buiten en gingen wandelen, waardoor ze weer aanspreekbaar werd.

Ze was nog steeds in de war, wist niet waar ze was of waarom ze daar was, ze had geen idee van tijd, van wat ze overdag moest of kon doen, hoe laat er gegeten werd en noem maar op. Op ons kwam het over alsof niemand van de begeleiding oog of tijd had voor Merel. En, vroegen we ons af, had niemand nou door dat Merel liefde, aandacht, geduld, geruststelling, uitleg, sturing en medicatieverlaging nodig had.

Ik nam haar weer mee naar binnen en vroeg de begeleiders zich aan haar voor te stellen en haar te geven wat ze nodig had:  aandacht veiligheid, etc. Ik liet Merel het gebouw zien, de eetzaal, de huiskamer, legde het tijdschema uit voor eten en activiteiten. Maakte haar kamer schoon. Allemaal zaken waarvan ik niet gedacht had die te hoeven doen, daarvoor de verantwoordelijkheid te moeten nemen!

Na twee weken van verwaarlozing in die kliniek hebben we Merel weer meegenomen naar huis. Weer thuis halveerden we de medicatie met als resultaat dat ze binnen een paar uur weer tot leven kwam. We konden haar nu iedere dag de liefde en aandacht geven die ze zo hard nodig had. Iedere dag met Merel wandelen, hardlopen, huilen, schreeuwen, praten, liefhebben, koesteren, bescherming bieden, angsten duiden, de werkelijkheid beschrijven, surrealiteit en realiteit scheiden: dat alles heeft Merel meer goed gedaan dan de boerderij en kliniek.

De tips van Nora

1. Vertrouw op jezelf! Ik ken mijn kind beter dan wie ook en weet wat er nodig is. Ik hoop en verwacht ook dat alle betrokken hulpverleners de tijd nemen en krijgen om tot een werkend integraal aanpaksysteem te komen. Betrokken zorg op maat. En niet alleen een digitaal dossier dat niemand leest en dat alleen bedoeld is voor de zorgverzekeringen om veel te dure en veel te strak in protocollen vastgelegde zorg te financieren.
2. Blijf alert en in gesprek zodat hulpverleners niet met jouw dierbare sollen en hem/haar bieden wat nodig is. Laat protocollen en tijd- of geldgebrek niet de behandeling bepalen.