Het verhaal van Peter
Zelfbeschadiging is voor buitenstaanders zo onwaarschijnlijk en zo onlogisch, wie doet nu zoiets bij zichzelf? Mijn vriendin.
Als we ’s zomers ergens wandelen en ik zie de mensen kijken naar haar blote armen, heb ik het daar nog steeds moeilijk mee. Ik moet óók die blikken van buitenstaanders verdragen.
Mijn vriendin heeft tijdens therapieën en opnames andere manieren geleerd om met haar gevoelens om te gaan. En vanaf toen konden we afspraken maken. Ik kon ook grenzen aan haar gedrag stellen: ‘Dit moet je - en dat kun je nu ook - anders uiten, anders kunnen wij niet in één huis samen verder’. Gezien het opgroeien van onze zoon was dat hard nodig. Gelukkig heeft zij het nooit in zijn bijzijn gedaan. Onze zoon weet niet beter dan dat zijn moeder gekrabd is door een poes.
Tips van Peter
- Draag het niet alleen.
- Deel het met mensen met wie je het kunt delen, dus niet met iedereen.
- Praat het van je af door naar bondgenotenavonden te gaan.
- Praat met verenigingen die ervoor zijn. Je bent niet alleen.
