Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

100 Af en toe een ankertje zijn
Ervaringen

Af en toe een ankertje zijn

Mijn vader woont sinds een aantal jaren in een verzorgingshuis aan de andere kant van het land. Tot op hoge leeftijd was hij een zelfstandig levend mens, die de krant spelde om goed op de hoogte te zijn van het wereldnieuws. Een man die er prat op gaat hoeveel hij weet. Het is zeer pijnlijk voor hem om op een plek te wonen waar hij in zijn vrijheid beperkt wordt. Hij had zich het leven zo anders voorgesteld.

Mijn vader weet veel van de wereld uit de krant, maar het dagelijkse leven, zijn omgang met mensen, met zijn dochters, zijn twee vrouwen en anderen in de familie is zeer moeizaam. Mijn vader ziet zich als een intelligente heer, hij houdt van felle debatten en wil altijd winnen. Zelfs nu nog weet hij altijd wat te vinden waarvoor hij wil strijden. En hij heeft altijd gelijk.

Voordat mijn vader in het verzorgingshuis terecht kwam had ik weinig contact met hem. We belden elkaar een paar keer jaar. Zo'n gesprek kon vriendelijk verlopen en dan ineens omslaan in een vijandige sfeer die ik niet begreep. Ik kon mij dan niet verweren, zag het niet aankomen. Als mijn vader op verjaardagsvisite bij ons kwam, had hij de gewoonte om mij belachelijk te maken. En ik, een volwassen vrouw, was bang voor mijn vader. Ik zorgde ervoor om op feestjes bij ons thuis uit zijn maaiveld te blijven. Mijn kinderen zeiden dan tegen mij: 'mama, je bent alleen maar aan het rennen en zorgen. Ga toch eens zitten.’

Het deed mij veel verdriet, zoals mijn vader met mij omging, dat ik een doelwit voor hem was. Ik probeerde een goede dochter te zijn, maar voldeed nooit aan zijn eisen. Ik heb een keer aan mijn dochter gevraagd, die als therapeut is opgeleid, of zij wist waarom opa zo met mij omging. Zij zei: ‘mama , opa doet dit om de aandacht van zichzelf af te leiden. Het is veilig voor hem om jou voor gek te zetten.’

In dit patroon is een omslag gekomen, toen mijn vader na gezondheidsproblemen in een verzorgingshuis werd opgenomen. Mijn tante en oom, die weinig contact met mijn vader hadden, kwamen weer in beeld. Hoewel ik goede jeugdherinneringen aan de familie van vaderskant heb, was het contact met hen in de loop van de jaren verwaterd. Achteraf heb ik vaak gedacht: hoe kan dit toch? Tijdens de opname van mijn vader ben ik weer met hen in gesprek gekomen.

Mijn tante vertelde mij, dat mijn vader psychosegevoelig is. Mijn oom vertelde dat zijn broer, mijn vader, voor hem nooit aardig kon zijn en met perioden verschrikkelijk was.

Op 55-jarige leeftijd ben ik gaan begrijpen dat de verschrikkelijke woede-uitbarstingen en het venijn van mijn vader bij zijn psychoses horen. Ik wist dit niet, maar mijn tante vertelde mij dat ik hem als kind heel goed kon kalmeren.

Ik ben stomverbaasd dat ik dit niet eerder heb gezien. Ik ben goed opgeleid als hulpverlener. Hoe kon ik zo blind zijn voor dit stukje van mijn eigen geschiedenis? Ik heb het aan een arts gevraagd, die in de psychiatrie werkt. Zij antwoordde mij: 'Esther, jij komt het nu te weten, maar je moest eens weten in hoeveel families dit nog taboe is.’ Op de aanwezigheid van psychosegevoeligheid in onze familie (ook mijn oma, mijn vaders moeder had psychoses) rustte een enorm taboe. Mijn tante en oom hebben dit nu doorbroken. Ik ben hen daar enorm dankbaar voor, maar waarom kon dit niet eerder?

Sinds ik het weet ga ik anders met mijn vader om. Ik zie door zijn kwaaiigheid heen zijn angst. Ik geef hem en mijzelf veiligheid door op een vriendelijke en resolute manier een grens te trekken. Ik bescherm mijn eigen wereld. Dat is niet wat je naar een vader toe wilt, maar zo is het voor mij mogelijk om met hem om te gaan. Ik zal nooit kunnen zeggen, dat ik een fijne vader heb gehad en dat blijft pijn doen. Ik ben blij dat de mensen in het verzorgingshuis het grootste deel van de zorg op zich nemen en ik er niet meer alleen voor sta, zoals toen ik een klein meisje was. Het geeft mij de ruimte om af en toe een ankertje voor mijn vader te zijn in zijn onveilige wereld. Ik bepaal wanneer en hoe.

Tips van Esther

  1. Schenk aandacht aan wat je vreemd vindt of niet begrijpt in je leven.
  2. De situatie aanvaarden zoals die is geeft ruimte,  ook aan verdriet.
  3. Familie is belangrijk. Onderzoek wie er voor jou kan zijn.


 

Post review

(3) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.