Er stond HELP op mijn voorhoofd

Petra schreef een brief aan de hulpverlener van haar zoon

Beste hulpverlener,

Met deze brief wil ik je laten weten hoe ik de hulp heb ervaren die ik vijf jaar geleden van jou kreeg. Jouw hulp heeft een grote impact op mijn leven gehad. En wie weet vertel ik je nu over situaties waar jij nog nooit bij hebt stilgestaan.

Het liegen, bedriegen en stelen van mijn zoon zorgde voor veel stress en had consequenties die voor mij niet meer te overzien waren. Mijn wens was om het contact met mijn zoon te verbeteren en zijn patroon van verslaving te doorbreken.

Het is voor een buitenstaander moeilijk te bevatten dat een jongen van 15 jaar, die er op het oog netjes en charmant uitziet, zo’n duistere kant heeft. De problemen waarover ik in alle openheid vertelde, vond jij ongeloofwaardig. Ik heb niet gevoeld dat jij naar mij luisterde en mij serieus nam.

Als gescheiden moeder heb ik jou verteld wat er bij mijn ex aan de hand was en hoe de opvoeding er daar thuis uit zag. Eigenlijk werd er zeer weinig opgevoed door mijn ex en dat zorgde deels voor de gedragsproblemen van onze zoon. Je nam wel contact op met zijn vader. Vrijdags zou hij in verband met zijn werk beschikbaar zijn om aan te sluiten bij gesprekken. Echter op die dag was de organisatie waarvoor jij werkte niet open. Hoe fijn zou het zijn als de hulpverlening wat flexibeler zou zijn en we ook op vrijdags en in het weekend ondersteuning konden krijgen?

Jij besloot om het op te geven om mijn zoons vader bij de hulpverlening te betrekken. Dat maakte me radeloos. Alles wat ik samen met jou opbouwde, werd van de kant van mijn ex weer tenietgedaan. Het voelde als een verloren strijd. Het streven zou toch moeten zijn om de ouders op één lijn te krijgen en hen te betrekken bij de behandeling in het belang van hun kind?

Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal achter de coulissen speelde en op welke wijze jij beperkt werd door de geldende privacyregels. Ik had echter het gevoel dat het niet betrekken van mijn ex, ten koste van mijn kind en zijn behandeling ging. Waarom geen gezinstherapie of andere systemische methodes geprobeerd? Dan kunnen de rollen van elk gezinslid inzichtelijk gemaakt worden. Ook mijn rol in het geheel in die tijd zou ik graag helder gehad willen hebben.

Terugkijkend had ik iemand nodig die had gevraagd wat mijn behoeftes waren om mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik miste bij jou empathisch vermogen en daadkracht. Er stond met grote letters HELP op mijn voorhoofd geschreven. Jij was niet bij machte om dat te lezen.

Ondertussen moest ik steeds harder aan het werk om zelf alle problemen op te lossen. Ik werd geacht alle ballen in de lucht te houden en communiceerde met jou, de school, en alle verdere betrokkenen. Uiteraard had ik daarnaast allerlei andere verplichtingen. Het zou fijn zijn geweest om op meerdere fronten ontzorgd te worden. Ik was totaal overbelast en had geen energie meer over. Ik had bijna niet de kracht om mijzelf overeind te houden.

Een hulpverlener, een cliënt en diens naaste moeten een klik met elkaar hebben. Jij paste duidelijk niet in ons gezin. Het langzame gepraat, het geneuzel en de lange stiltes kostten mij te veel energie. Ik heb dit maanden voor lief genomen en uiteindelijk heb ik de moed gehad om te vragen of jij zou kunnen worden vervangen. Dit ging helaas niet zonder slag of stoot. Er moest uitgebreid vergaderd worden met het team, voordat ons iemand anders werd toegewezen. Waarom geen tussentijdse evaluatie om te checken of er bij iedereen het gevoel is dat er sprake is van een constructieve samenwerking? De weerstand die ik opbouwde was niet bevorderlijk voor mijn eigen herstel.

Helaas had ik nog een hobbel te gaan vanwege een van jouw collega’s. Zij zei tegen mijn zoon dat hij zijn medicatie niet nodig had. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. De gevolgen waren funest. Zijn gedrag en leefsituatie gingen alleen maar achteruit. Na heel lang ‘zeuren’ van mijn kant zou er getest mogen worden of hij eventueel toch baat zou hebben bij deze medicatie. Op voorwaarde dat er dagstructuur zou zijn. Wat voelde ik een onmacht. Geen medicatie veroorzaakte meer probleemgedrag bij mijn zoon en daardoor volgde hij geen school en had hij geen structuur. Vanwege het ontbreken van deze structuur kwam er geen geschikt testmoment. Deze vicieuze cirkel maakte me woedend.

Zoals je merkt, is er naar mijn idee nog veel te verbeteren in de hulpverlening zoals ik die ontving. Ik zie een toekomst voor me waarin een gerichte samenwerking mogelijk is tussen hulpverleners, naasten en cliënt. En hopelijk kan ik als Familie-ervaringsdeskundige hier een bijdrage aan leveren.

Wellicht kunnen wij een keer brainstormen over de problemen waar ik tegenaan liep. Hoe mooi zou het zijn om samen te kijken naar verbeterpunten. In het belang van jouw professionaliteit en voor het welbevinden van de families die jouw hulp zo hard nodig hebben.

Met vriendelijke groet,

Petra

Tips van Petra

1. Houd hoop op betere tijden. Hoop gaf mij kracht om weer op te staan en vooruit te kijken. En om mijzelf weer op de been te krijgen.
2. Vraag op tijd hulp. Hoe moeilijk ook. Wat wij naasten vaak niet beseffen is dat hulp vragen getuigt van kracht. Hulp vragen creëert openheid. Je verhaal doen zonder veroordeling verlicht de last die je draagt.
3. Vergeet jezelf niet te ontwikkelen tijdens het herstelproces van je naaste. Ik heb ervaren dat al mijn energie en ondersteuning ging naar degene die herstellende was. Ik bleef op hetzelfde punt staan terwijl mijn dierbare met zijn zelfontwikkeling bezig was.

Deze brief is geschreven door een deelnemer van de Leergang Familie-ervaringsdeskundigheid van Saxion. de leergang FED. Klik hier voor meer informatie