Blijf nabij
Mijn zoon Sam had de diagnose schizofrenie en was al tijden psychotisch. De crisisdienst was al verschillende keren langs geweest. Wanneer het team aan de deur belde, was hij weg. Hij klom over het dak of sprong uit het raam.
Het was een prachtige dag. Ik had boodschappen gedaan. Toen ik in de buurt van mijn huis kwam klonk er muziek. Ik dacht nog: wat gezellig, zeker een feestje.
Thuis stonden alle ramen en deuren wagenwijd open en de radio op de hardste stand. Alle meubelen stonden buiten, de gordijnen woeien om de ramen. Er was een fles cola omgevallen waar de hond doorheen had gelopen. De plavuizen waren één plakkende troep.
Met de buren samen, zij kwamen toevallig net thuis, heb ik de vloer schoongemaakt. Twee sterke mannen sjouwden het bankstel weer naar binnen. We begrepen niet hoe Sam dit in zijn eentje voor elkaar had gekregen.
Sam lag ondertussen in bed met winterjas en sneeuwlaarzen aan. Het was snikheet in zijn kamer. Hij lag lekker te slapen, we hebben hem laten slapen.
Toen hij uren later wakker werd was hij stomverbaasd. ‘Wat doen jullie nou, lekker bezig met de grote schoonmaak?’ Hij wist er helemaal niks meer van.
Ik belde de crisisdienst. Het was de zoveelste actie van Sam. We waren zo moedeloos.
Wat in die tijd het beste hielp, was om Sam te koesteren. Als hij in bed lag wreef ik over zijn rug.
Dan kon hij mij vertellen over zijn angsten en zijn wanhoop. Daardoor besefte ik hoe ziek hij eigenlijk was. Door zijn openheid kon ik het volhouden. Die openheid had hij niet naar de hulpverleners toe.
Nu, jaren later, na vele moeilijkheden te hebben overwonnen, is mijn conclusie dat je moed moet houden. Hou je naaste vast, blijf bij hem of haar.
Ik had het geluk van een goede vriendin die elke dag belde en zei: ‘effe zeuren’.
Het luchtte op om er elke dag even over te praten, niet te lang, maar ik kon het kwijt.
Tips van Sara
- Blijf nabij, houd contact met je naaste
- Praat van je af: met een vriendin, met ‘iemand’
- Vraag en aanvaard hulp