Voor iedere oplossing een probleem

Zolang ik mijn man Hans ken is hij eigenlijk al bezig zijn hoofd boven water te houden. Hij heeft het zwaar met alle ballen hooghouden op zijn werk, last van somberheid, is voortdurend bang om ziek te worden en hij slaapt slecht. Het leven is voor hem een beetje overleven. Daardoor is er weinig ruimte voor zijn gezin. Daar lijden wij allemaal wel onder. We hebben drie thuiswonende kinderen: twee dochters van 20 en 13 en een zoon van 17 jaar.

Toen zeven jaar geleden bij onze jongste dochter ADHD werd gediagnosticeerd, was het wel duidelijk ‘van wie ze het had’. Hans en ik hadden al de nodige therapiesessies gedaan, samen en afzonderlijk. Die hielpen altijd wel een tijdje maar niet structureel. Hij kreeg 2 jaar na onze dochter ook de diagnose ADHD en startte met medicatie en therapie. Ook dit bracht verlichting maar weg zijn de problemen zeker niet.

Zelf heb ik ook coaching gevolgd voor omgang met een ADHD-partner. Dat heeft me geholpen om sommige dingen van hem beter te begrijpen. Bijvoorbeeld dat hij nooit verantwoordelijkheid neemt en geen keuzes kan maken. En dat hij zich terugtrekt als het emotioneel te ingewikkeld wordt. De ADHD-therapeut drukte het zo uit: ‘Emotioneel is Hans blijven hangen in de puberteit’. Dat komt vooral tot uiting in conflicten met onze kinderen. Hij gedraagt zich dan meer als een oudere broer dan als een vader. Met veel  ‘ja maar jij’s’ en een hoop gebekvecht over en weer. Dan voelt het alsof ik er een vierde puber bij heb, in plaats van een partner die samen met mij de kinderen opvoedt.

Hans heeft een gebruiksaanwijzing, die ik nu iets beter ken. Helaas vindt hij het nog steeds moeilijk om naar zijn eigen stukje te kijken. Naast de dingen die bij ADHD horen, heb ik eigenlijk meer last van de problemen die er bij Hans mee samen gaan: zijn somberheid, zijn gepieker en vooral zijn angsten. Hij is heel bang om ziek te worden. Dat speelt nu met corona extra op. Hans kreeg op zijn 35e al een pacemaker, heeft een zwak hart en heeft sarcoïdose. Hij is heel bang om corona te krijgen en daar heeft vooral onze oudste dochter veel last van. Ze zit op het conservatorium, waar gelukkig de meeste lessen nog fysiek doorgaan. Maar Hans is daardoor doodsbenauwd dat ze corona mee naar huis brengt en praat voortdurend op haar in, dat het belachelijk is dat die lessen nog doorgaan. Dat ze thuis zou moeten blijven. ‘Ik ben in staat om je studieleider op te bellen en te eisen dat ze online lessen moeten gaan geven!’ roept hij dan tegen haar. Mijn dochter kan die ‘druk’ niet aan en reageert daar emotioneel op. Het escaleert regelmatig tussen hen. Dan moet ik het weer komen sussen en op beiden inpraten.

Die angst van Hans om ziek te worden trekt ook een wissel op mij. Zo mocht ik in het verleden bij elke dierziekte die in het nieuws was, wekenlang bepaalde dingen niet kopen of bereiden. Gekkenkoeienziekte: ik was gek dat ik nog vlees kocht. Fipronil eieren: hoezo kocht ik nog eieren? Terwijl er helemaal geen echt gevaar was. Daar ben ik lange tijd in mee gegaan, voor de lieve vrede. Maar daar ben ik mee gestopt. Ik kook nu weer gewoon wat ik wil en dat accepteert hij. Een stukje vooruitgang dus.

Dat gepieker en negatieve gedrag zuigt mij wel leeg. ‘Jij hebt voor iedere oplossing een probleem’ zeg ik weleens tegen Hans. Ik heb gelukkig een hele leuke baan waar ik veel positieve energie uithaal. Waarin ik afleiding vind en wel gewaardeerd word. Daarnaast geniet ik van het wandelen met de hondjes en het afspreken met vriendinnen. Wat ik ook heb geleerd is loslaten. Ik ben van nature een zorgzaam en ordelijk type. Voorheen was ik teveel bezig met alle gezinsleden, inclusief Hans, voortdurend te herinneren aan dingen die ze zelf dreigden te vergeten. Ook probeerde ik altijd de sfeer in huis goed te houden. Dat doe ik nu veel minder. Daar hebben mensen ook hun eigen verantwoordelijkheid in, houd ik mezelf voor.

Toch slik ik nu ook antidepressiva, wat zorgt dat dit loslaten en het omgaan met de stress iets gemakkelijk gaat. De ADHD-medicatie en antidepressiva die Hans gebruikt, helpen gelukkig ook iets voor zijn stemming en maken dat hij soms ook dagen heeft dat het wel lekker loopt. Die stressvrije dagen zijn prettig en dan laden we weer op.

Tips van Angelique 

1. Blijf leuke dingen doen waar je van oplaadt. Voor mij is dat vooral mijn werk, wandelen met de hondjes en afspreken met vriendinnen.
2. Laat je niet teveel meeslepen door angsten van de ander waarin hij jou bepaald gedrag wil opleggen. Stop er mee en merk –hopelijk- dat de ander dit aankan.
3. Geen vrolijke tip, maar als het echt zwaar is kan antidepressiva helpen om je net wat meer energie te geven om ermee om te gaan.