3x ADHD/ADD
Mijn verhaal begint al voordat ADHD/ADD op mijn pad kwam. Ik had ruim 10 jaar een relatie waarin ik mij (achteraf) te veel aanpaste. Ik had een fulltime baan en mijn partner werkte parttime. In het begin ging het allemaal op rolletjes. Na een paar jaar kregen we kinderen en ontstond er een grote kloof tussen mij en mijn partner. Dit uitte zich vooral op het lichamelijke vlak. Natuurlijk had ik vaker gehoord dat er afstand komt tussen partners omdat kleine kinderen tijd en aandacht vergen. Mijn partner was, na wederzijds overleg, gestopt met werken om er te zijn voor de kinderen. Echter, als ik thuis kwam werd ik bijna dagelijks nog aan het werk gezet: de afwas, eten koken, wassen, stoffen, stofzuigen. De tijd die ik kon besteden aan mijn kinderen schoot erbij in. Ik raakte steeds geïrriteerder, ik wilde tijd met mijn kinderen doorbrengen. Bovendien merkte ik dat ik op een vrije dag alles af kreeg wat mijn partner niet lukte. Dat verhoogde mijn irritatie. Ik ontdekte een rode draad en zag die steeds meer terug in de tijd van voor de kinderen. Ik deed niets goed, alles moest zoals zij het wilde, anders was ze compleet van slag. Maar wat ze zelf deed was óf niet af óf ze was er niet mee begonnen of aan toe gekomen. En wat ze wel deed nam veel tijd in beslag. Een kast met glazen en kopjes soppen en weer inruimen kon zomaar een uur of meer duren. Na afloop stond dan wel alles op de mm nauwkeurig met logo’s dezelfde kant op in de kast. De relatie werd slechter en slechter en we besloten uit elkaar te gaan. In het jaar van de scheiding kwam ze erachter dat ze ADHD had. Dit werd haar handelsmerk en excuus.
Binnen een jaar na de scheiding merkten we veranderingen op bij ons oudste kind dat, nog kort, op het basisonderwijs zat. De weg die we bewandelden laat ik achterwege, maar de uitslag was ADD. Ik verdiepte mij in de aandoening. Alle kwartjes rond het gedrag van mijn dochter vielen op zijn plek. Ook zag ik dat bijna alles wat in mijn relatie fout liep, te maken had met ADHD. Ik kreeg meer begrip voor mijn ex, al vind ik nog steeds dat het niet als excuus moet worden gebruikt.
Ruim een jaar na de scheiding ontmoet ik mijn 2e partner. We latten eerst een jaar en gaan vervolgens samenwonen. In de tussentijd komen we erachter dat ook mijn andere kind een ‘rugzakje’ heeft.
Gaandeweg mijn 2e relatie bemerk ik dat ook deze partner ADHD moet hebben. Inmiddels heb ik een coach/counselingsopleiding gedaan en, om mij meer in mijn dochter te verdiepen, een vervolgopleiding coaching bij ADHD/ADD. Mijn partner besluit op mijn aanraden een coach in de arm te nemen. Mijn eigen partner coachen lijkt mij geen goed idee. De relatie is helaas ook over, maar dat heeft een andere reden.
Ik vind dat er door behandelaars vrij snel naar medicatie wordt gegrepen. Ik krijg af en toe zelfs excuses als ik vertel dat een coach ook mogelijk is. Helemaal wanneer ik vertel dat ik dat zelf ben. Mijn 2 ex-partners en mijn dochter gebruiken alle drie geen medicijnen. Ik zeg niet dat iedereen zonder kan. Maar coaching kan veel doen voor de persoon met ADHD/ADD en ook voor de gezinsleden, familie en vrienden. Bij hen ontstaan problemen rond de ADHD/ADD’er, die in een coaching sessie kunnen worden meegenomen.
Let er bij coaching op dat die gericht is op de persoon in kwestie en niet volgens standaard richtlijnen gaat. Natuurlijk hebben ADHD‘ers en ADD’ers veel gemeen, maar ze ervaren niet alles op dezelfde manier. De één heeft goed geleerd met iets om te gaan, de ander niet. Gerichte aandacht is een must. Mijn exen en dochter zijn er goed mee geholpen. En ikzelf had in mijn 2e relatie veel meer begrip door de kennis die ik had. Dat kan bij iedereen!
Tips van Marcel
- Verdiep jezelf.
- Grijp niet meteen naar medicatie, probeer een coachingstraject. Voor de ADHD'er/ADD'er, maar ook voor jezelf. Praat er overal over, werk, scholen etc.
- Hoe meer je er vanaf weet hoe meer je begrijpt.
