Overslaan en naar de inhoud gaan

Primaire tabs

Samen
Ervaringen

Samen, maar niet verbonden

In 2001 trouwde ik met Pieter. Een fantastische, creatieve en sociale man die vol in het leven stond. Ik raakte snel zwanger en in ons kleine huisje genoten we van elkaar, ons kind en ons werk. Pieter was een eigen toko begonnen. Hij werkte thuis en zorgde één dag in de week voor onze dochter. 

Al snel liep hij vast. Hij oogde depressief en overwerkt. Op een dag vond ik dozen met ongeopende post onder zijn bureau. Vol aanmaningen. 
Toen heb ik hem naar de dokter gestuurd. Ik vond hem onverantwoordelijk en was enorm boos. ‘Hoe kan je zo op een eiland zitten en niet zeggen wat er in je omgaat?’
Pieter kreeg de diagnose ADHD. Ik zag bij hem opluchting, maar ook vragen en de herbeleving van zijn leven tot nu toe.
Ik stond ernaast, maar werd niet geholpen door de instanties. Ik probeerde zo goed als ik kon ons gezin overeind te houden. Ik sloot betalingsregelingen, verkocht overbodige spullen (en zo nodig ook mooie) om geld te hebben voor eten. Ik wilde onze dochter een 'gewoon' leven laten leiden. 
Pieter ‘zat in zijn verwerking’. Ik ‘zat in de ik-moet-door-stand’. Dat liep naast elkaar. Ik begreep hem niet. Hij begreep mij niet. Of we hadden geen ruimte voor elkaar. 
Tropenjaren waren het. We kregen nog twee kinderen. We vonden elkaar af en toe en leefden ook tijden samen, maar niet verbonden.

Toen onze oudste de diagnose ADHD kreeg en ik haar gevecht zag, veranderde er iets. Ik voelde haar verdriet tot in mijn diepste zijn. En ik dacht: 'hoe kan het dat ik Pieters verdriet niet gevoeld heb'.
Ik zag in dat ik geen ruimte had voor zijn proces. Toen zijn we echt gaan praten. En zijn we langzaam opgekrabbeld naar waar we nu zijn. Een hecht team. 
Het grootste verschil zit in mij: mijn basishouding is er een van liefde en begrip. In de tropenjaren was dat er een van onbegrip en verwijt. Het gevoel van 'wat is hij toch onverantwoordelijk' is veranderd in 'wat vervelend dat het hem niet lukt'. 
Ik ben blij dat ik deze move hebben kunnen maken. Natuurlijk ga ik de fout nog wel eens in maar fouten maken moed, heb ik pas geleerd  

 
Tips van Jody

  1. Ik probeer altijd uit te gaan van de kracht en goede bedoeling van Pieter  
  2. Ik maak af en toe tijd voor mezelf. Dat heb ik echt nodig. 
  3. Ik neem het leven met een flinke dosis humor. Het helpt mij om ervaringen te tekenen of te beschrijven. Dat geeft lucht. 

Post review

(30) lezers vinden dit behulpzaam.

Helpt deze informatie jou?

loader

Reacties

Pipi Langkous

Dit is zo hoopgevend! Het leert me dat je waarneming de inhoud van je eigen gedachten over de partner met ADD een heel nieuw gevoelsleven doen ontstaan. Actieve liefde zou ik het noemen. Heel mooi. 

TOA

Ik heb dezelfde move gemaakt en ik ben er heel dankbaar voor.

Gebruiker registratie informatie banner

Log in om de meest relevante verhalen te krijgen die aansluiten bij jouw voorkeuren. Nog niet geregistreerd? Meld je gratis aan. Uiteraard gaan we zorgvuldig om met je privacy.