Veel herkenning bij het gemis aan empathie.

Na alles geprobeerd te hebben toch gescheiden (na ontrouw, diagnose, therapie enz.). Moeilijke beslissing, inmiddels gaat met beide beter doordat de onzichtbare strijd niet meer gestreden wordt. Beter in energie en ex moest hierdoor eigen verantwoordelijkheid pakken om leven op zijn manier in te vullen. Medicatie vervult nu hang naar verslaving en hulpmiddel om (deels) beter overzicht te hebben.

Ik herken het ook, met dit verschil dat ik nu na een forse burn-out ook zelf tot de ontdekking kom dat ik iets van ADD heb. Onze twee zonen zijn 25 en 30 hebben het ook. Ze zijn al sinds hun 18e uit huis. Mijn man ook. En hoe nu verder. Dat is enorm zoeken voor ons samen. Na 36 jaar samen is er veel scheef gegroeid tussen ons. En zijn we in zekere zin ook afhankelijk geworden van elkaar. We ervaren warmte maar triggeren elkaar ook vaak. En dat kost energie. Een zoektocht hoe verder.

Ik herken het ook, met dit verschil dat ik nu na een forse burn-out ook zelf tot de ontdekking kom dat ik iets van ADD heb. Onze twee zonen zijn 25 en 30. Hebben het ook. Zijn al sinds hun 18e uit huis. Mijn man ook. En hoe nu verder. Dat is enorm zoeken voor ons samen. Na 36 jaar samen is er veel scheef gegroeid tussen ons. En zijn we in zekere zin ook afhankelijk geworden van elkaar. We ervaren warmte maar triggeren elkaar ook vaak. En dat kost energie. Een zoektocht hoe verder.

Ik herken het ook, met dit verschil dat ik nu na een forse burn-out ook zelf tot de ontdekking kom dat ik iets van ADD heb. Onze twee zonen zijn 25 en 30. Hebben het ook. Zijn al sinds hun 18e uit huis. Mijn man ook. En hoe nu verder. Dat is enorm zoeken voor ons samen. Na 36 jaar samen is er veel scheef gegroeid tussen ons. En zijn we in zekere zin ook afhankelijk geworden van elkaar. We ervaren warmte maar Triggeren elkaar ook vaak. En dat kost energie. Een zoektocht hoe verder.

Wat een eerlijk en open verhaal. Herkenbaar.

Wat een eerlijk en open verhaal. Herkenbaar.

Wat een eerlijk en open verhaal. Herkenbaar.

Het spreekt me aan omdat ik zelf momenteel ook in een proces zit om me niet weer te verliezen in de problematiek wat te maken heeft met mijn dochter. Het is een soort van oerinstinct dat je denkt je kind te moeten redden en dat je verantwoordelijk bent voor hun problemen.

De worsteling om je kind los te laten, het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, het is zo moeilijk om die eerste stap te zetten. Maar als je daarmee eenmaal de moed toe hebt gehad, dan merk je dat het met jou en je gezin beter gaat. Daardoor kun je meer ontspannen met deze oh zo verdrietige situatie om gaan.