Het spreekt me aan omdat ik zelf momenteel ook in een proces zit om me niet weer te verliezen in de problematiek wat te maken heeft met mijn dochter. Het is een soort van oerinstinct dat je denkt je kind te moeten redden en dat je verantwoordelijk bent voor hun problemen.
De worsteling om je kind los te laten, het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, het is zo moeilijk om die eerste stap te zetten. Maar als je daarmee eenmaal de moed toe hebt gehad, dan merk je dat het met jou en je gezin beter gaat. Daardoor kun je meer ontspannen met deze oh zo verdrietige situatie om gaan.
De worsteling om je kind los te laten, het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, het is zo moeilijk om die eerste stap te zetten. Maar als je daarmee eenmaal de moed toe hebt gehad, dan merk je dat het met jou en je gezin beter gaat. Daardoor kun je meer ontspannen met deze oh zo verdrietige situatie om gaan.
Ik herken hier heel veel in. Vooral de onmacht en het verdriet dat je nooit blijvend resultaat krijgt. Ook de vermoeidheid die daar het gevolg van is. Loslaten is nog het moeilijkst.
Ik herken de worsteling en de angst om je verslaafde kind los te laten. De stap om dit toch te doen is heel moeilijk maar onvermijdelijk en nodig.
Er is een soort geruststelling. Ik kan mijn kind niet "fixen". Het is echt een proces van loslaten, met kleine stapjes
Het verhaal is heel herkenbaar. De tip van de boeken en filmpjes van Byron Katie zijn/waren ook voor mij helpend.
Dit is zo hoopgevend! Het leert me dat je waarneming de inhoud van je eigen gedachten over de partner met ADD een heel nieuw gevoelsleven doen ontstaan. Actieve liefde zou ik het noemen. Heel mooi.
Herkenbaar.....