Ervaringen

Soms te veel

Mijn man en ik zijn 46 jaar getrouwd. Na de geboorte van onze jongste dochter, 41 jaar geleden, zijn zijn depressies begonnen.
Ze kwamen steeds vaker, dichter op elkaar en duurden steeds langer. Op zijn 39ste is hij volledig afgekeurd. Na wat parttime-banen op therapeutische basis raakte hij toch weer zonder werk. In goed overleg met het GAK, nu UWV, begon hij voor zichzelf met behoud van uitkering.
Maar zijn gedrag werd steeds vreemder en onvoorspelbaarder. Na een zoektocht van 10 jaar werd op zijn 59ste de diagnose ‘bipolaire stoornis’ gesteld. Dat is 8 jaar geleden.

Met behandeling en medicatie gaat het redelijk. Wij zijn heel open over wat er aan de hand is, maar niet iedereen heeft daar begrip voor. We hebben ons leven anders moeten inrichten maar dat gaat goed, ondanks de stemmingswisselingen die er nog zijn.

Wanneer de spanning te hoog oploopt, nemen we even afstand van elkaar. Hij gaat een paar dagen logeren bij vrienden of een week in een vakantiehuisje. Zelfs hebben we een keer gebruik gemaakt van bed-op-recept, 3 dagen logeren op de psychiatrische afdeling, maar dat was geen succes.

Afgelopen winter ben ik erg ziek geweest. Kanker. Mijn man heeft heel goed voor me gezorgd.
Mijn ziekzijn heeft mij een behoorlijke mentale klap toegebracht. Ik ben meer geëmotioneerd en heb minder geduld met mijn partner.

Wat ik zo graag zou willen is een soort zorghotel, door de verzekering vergoed, waar mijn partner af en toe kan verblijven. Er zijn vast meer mensen in een dergelijke situatie. Met zo’n voorziening voorkom je dat je als partner-van straks zelf patiënt bent met een burn-out.

Het bizarre is, wij hebben zelf thuis gastenverblijven gehad, waar we regelmatig mensen te logeren hadden die er nodig even tussenuit moesten en voor een zacht prijsje of gratis bij ons terecht konden.
Nu ben ik zelf op zoek.

Tips van Anneke