Angel Baby

Toen mijn dochter nog niet zo lang ziek was, zag ik in een slapeloze nacht de film Angel Baby. Een indrukwekkend verhaal van twee mooie, jonge mensen met schizofrenie die samen een relatie hebben, het meisje wordt zwanger. Ze proberen krampachtig hun verantwoordelijkheid te nemen en je ziet hen telkens falen in een maatschappij die nu eenmaal niet ingericht is om met een dergelijke ernstige aandoening een leven te leven. De film loopt slecht af. Kindje geboren, de mama overlijdt tijdens de bevalling en de papa stapt eruit omdat hij diep in een psychose terechtkomt door alle emoties. Wat heb ik gehuild na die film. Om twee redenen. De eerste was de zo waarheidsgetrouwe afschildering van de wereld van mensen met een ernstige psychotische aandoening. De tweede was dat ik hoopte dat ik nooit oma zou worden in een dergelijke situatie.

De film en de informatie zakten naar de achtergrond. Totdat mijn dochter een serieuze relatie kreeg. Omdat ik gewend ben open te praten met mijn kinderen vroeg ik haar of zij er aan dacht voorbehoedsmiddelen te gebruiken. Ze wuifde dat idee weg: van de pil werd ze ziek en condooms, daar zagen ze niets in. Zij wilde écht geen moeder worden en dat zou ook niet gebeuren met al die pillen die zij slikte, dacht ze.

Wat is een goede band met de hulpverlener van je kind op zo’n moment belangrijk. Want ik was behoorlijk ongerust. Samen met de casemanager zijn we het gesprek over dit onderwerp met mijn dochter en haar vriend aangegaan. Uiteindelijk koos mijn dochter ervoor in dit leven geen moeder te worden, omdat die taak haar als onoverkomelijk ingewikkeld voorkomt.

In dezelfde tijd komt mijn oudste dochter met de verrassing dat ik voor de eerste keer oma word. Ik vind het leuk en ben blij voor haar en voor mezelf. Daar zit ik dan tussen twee emoties in. Van het ene kleinkind word je blij en van dat andere kleinkind zou je in de stress schieten. Ik voelde me beurtelings schuldig en verdrietig.

Inmiddels is mijn kleindochter geboren. Prachtig kind en een gelukkige moeder en vader. Mijn dochter en haar vriend kwamen op kraambezoek. Vertederd staan ze met de baby in hun armen. Later zei mijn dochter zachtjes tegen me: ‘dit ga ik dus nooit meemaken’. We sloegen troostend de armen om elkaar heen en met een lachje zei ik: ‘dat zou je helemaal niet willen, zo’n baby die iedere drie uur wil eten en die je nooit een dag of twee kan wegleggen als je even rust nodig hebt.’ Zij gaf me hartgrondig gelijk. Maar later heb ik dikke tranen gehuild. Net als na het zien van de film Angel Baby.

Tips van Ans

1. Praat open met je zieke kind, ook over zulke gevoelige onderwerpen.
2. Betrek de hulpverlener erbij, of anderen in wie hij of zij vertrouwen heeft.

Dit verhaal is afkomstig van MIND Ypsilon: www.ypsilon.org