Ommekeer
Toen mijn dochter 12 jaar was had ze een vriendinnetje met een eetstoornis. Ze vond dit lastig en wist niet goed wat ze ermee aan moest. Dit besprak ze wel met mij. Toch denk ik dat dit de aanleiding is geweest voor haar om ook te gaan lijnen. Ze is veel gaan sporten, viel af en kreeg hier complimenten voor. Na een half jaar gingen bij mij de alarmbellen rinkelen en wist ik ‘dit is niet goed!’
Er volgden moeilijke jaren met grote zorgen.
Ik voelde mij gefrustreerd en machteloos. Die machteloosheid, geen invloed hebben op haar situatie, is het ergst. Ik ging eraan onderdoor en kreeg allerlei, voornamelijk lichamelijke, klachten.
Van nature ben ik een positief en opgewekt mens, maar ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien vechten met haar eetstoornis. Ik wilde haar gelukkig maken, maar dat ging niet.
De eetstoornis van mijn dochter heeft jaren geduurd, maar mijn man ik zijn haar altijd blijven steunen, later heeft ze ons verteld dat dit haar heel erg geholpen heeft. Ik kon het gelukkig goed bespreken met mijn partner. Ook zijn we altijd samen leuke dingen blijven doen, zoals naar het theater of weekendjes weg. Dit had ik echt nodig.
Ook met vriendinnen sprak ik er wel over, maar de meesten wisten niet goed wat ze er mee aan moesten. Bij één vriendin luchtte ik echt mijn hart en voelde me begrepen. Zij luisterde goed en gaf geen oordeel of advies, zeer waardevol. Ik ben voorzichtig geweest tegen wie ik wat vertelde, omdat ik niet wilde dat mijn dochter ‘talk of the town’ werd.
De band met mijn dochter is altijd goed geweest, misschien zelfs te goed. Ze hing erg aan mij en vertelde mij álles. Op de middelbare school kwam zij in een groepje vriendinnen terecht waar ze jammer genoeg niet veel aan kwijt kon. Mijn dochter was een mooi, maar stil en verlegen meisje en die meiden lieten haar steeds meer links liggen. Hierdoor vertelde ze veel aan mij, ook dingen die vriendinnen normaal gesproken met elkaar delen. Ik stimuleerde haar om leuke dingen met vriendinnen te doen, maar dat lukte niet.
We hebben onze dochter altijd gesteund en zijn in gesprek gebleven met haar. Het was heel lastig, omdat ze er niet goed over kon praten, nog steeds niet eigenlijk. Daarnaast heb ik altijd het eten aangepast. Ik weet niet of dit goed of slecht is, maar als ik patat voor haar neus zou zetten, wist ik zeker dat ze niets zou eten.
Pas na jaren ben ik grenzen gaan stellen. Ten tijde van de eetstoornis ging ik ‘gewoon’ door. We hebben nog een jongere dochter die ook aandacht nodig had. Daarnaast werkte ik een paar dagen in de week. Toch denk ik dat er in al die jaren een opbouw is geweest van frustratie, machteloosheid en onbegrip van de buitenwereld. Ik liep al tijden rond met pijn in mijn rug. Op een dag zei mijn behandelaar tegen mij dat ik de situatie écht los moest laten, dat ik mijn eigen leven moest leiden, anders zou de pijn alleen maar erger worden. Op dat moment brak er iets in mij en werd ik heel verdrietig; dit gebeurde nooit! Ik was al 8 jaar bezig met de eetstoornis van mijn dochter. Ineens realiseerde ik mij dat ik dit niet meer wilde. Dit zorgde voor een ommekeer, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn dochter. Op het moment dat ik voor mijzelf ging kiezen, ging het met mijn dochter ook steeds beter.
Nu gaat het goed. Onze andere dochter kon soms erg boos zijn op haar zus, maar ze was er wel voor haar. Op een gegeven moment vroeg ze haar oudere zus weer eens mee uit toen die thuiskwam van haar opname. Vanaf toen is het licht weer een beetje aangegaan. Langzaam ging ze weer genieten van dingen ondernemen en mensen ontmoeten. In die periode leerde ze ook haar huidige man kennen. Sindsdien ging ze met sprongen vooruit! Inmiddels zijn we jaren verder en heeft ze een gezinnetje met twee kinderen. Met ons, met haar en met haar zusje gaat het heel goed.
Tips van Wendy
- Zorg goed voor jezelf! Dat is zo belangrijk.
- Stel grenzen en ga er niet te ver overheen.
- Ondersteun je kind.
- Kom naar de naastengroep! Het is zo fijn om je verhaal te kunnen doen. Je weet zelf niet alles en het is prettig om je ervaringen te kunnen delen en begrip bij elkaar te vinden. Daarbij zijn de ervaringen en tips van andere ouders ook zeer waardevol.
Dit verhaal is afkomstig van Stichting jij: https://www.stichting-jij.nl/jij-voor-naasten/