Relatietest
Mijn vriend en ik wonen 6 jaar samen. Hij heeft nu voor de 2e keer een burn-out. Daarnaast is hij de vorige keer gediagnosticeerd met een paniekstoornis.
Doordat wij al ervaring hadden met een burn-out (hij) en overspannen raken (ik) zouden wij vrij snel uit deze situatie komen, dachten we. Niets bleek minder waar...
Mijn vriend durft op dit moment niet alleen de deur uit. Samen met anderen, zoals een wandeling met zijn moeder, gaat het prima. Maar hij schiet al in paniek als hij er alleen maar aan denkt om in zijn eentje naar de supermarkt te moeten. Een gezellig avondje uit eten zit er voorlopig even niet in.
En ik? Ik vluchtte, naar het welbekende werk. Naar mijn 'oude ik', mijn perfectionisme, mijn bewijsdrang en mijn faalangst kwamen bovendrijven. Ik merkte het wel. Maar toen ik doorhad dat het foute boel was, was het al te laat. Op een verjaardag van een vriendin vroeg de jarige aan mij: 'iedereen vraagt je maar hoe het met je vriend gaat, maar hoe gaat het eigenlijk met jou?'
Ik begon meteen te huilen... Toch was het eigenlijk een mooi moment. Die vraag kwam zo hard binnen omdat in al die maanden niemand dat zo bewust gevraagd had.
Mijn vriend en ik hebben het er die avond over gehad en ik vertelde eerlijk wat het met mij deed. Ik voelde mij niet betrokken bij zijn herstelproces, wist soms niet wanneer hij thuis kwam als hij met zijn moeder had gewandeld en had soms het gevoel dat ik er niet meer toe deed. Hij begreep mij en we spraken af samen te werken aan een oplossing.
Maar mijn 'oude ik' was er ook nog: de perfectionist, degene die zich zo graag wil bewijzen en geen foutje mag maken, op het werk niet, maar thuis ook niet. Ik liep mezelf steeds meer voorbij en zorgde niet goed voor mezelf. Gevoelens schakelde ik uit. Mijn 'zorgknop' stond aan. Ik moest en zou voor iedereen klaar staan.
Ik wilde graag een robot zijn, die alles aankon wat ze in haar leven tegenkwam, maar zoals iemand het mooi verwoordde: 'een robot heeft ook een batterij... en die is op een gegeven moment op'.
Toen ik een week lang alleen maar huilend thuiskwam, was zelfs mij duidelijk dat ik snel actie moest ondernemen. Anders zou ook ik (opnieuw) thuis komen te zitten. Ik ben tijdelijk teruggezet in uren en in functie, totdat er een plan is op het werk. Ook werk ik op een andere locatie om de druk van de ketel af te halen.
Het voelt voor mij nog niet zo, maar mensen vertellen mij dat ik trots op mezelf mag zijn. Ik zag de signalen bij mezelf, al was het te laat, en trok aan de bel. Ik heb eerlijk verteld aan mijn collega's op de oude locatie wat er aan de hand was en die zagen ook dat ik het niet lang meer zou volhouden. Gelukkig kennen mijn vriend en ik elkaar inmiddels door en door en kunnen wij over zowel mijn situatie als die van hem praten. Ook zien wij aan elkaars lichaamsgebaren dat er iets niet goed zit bij de ander en daar praten wij ook open en eerlijk over. Voor mij begint nu de acceptatiefase van mijn situatie. En met de gedachte 'alles komt altijd goed' in ons achterhoofd, zullen wij ook deze strijd weer winnen. Onze relatie zal nóg sterker worden.
Al met al vind ik dat er te weinig aandacht is voor naasten van mensen met paniekstoornissen. Als jouw partner de deur niet uit durft? Hoe houd je je relatie dan nog spannend en uitdagend? Want elk weekend met elkaar opgesloten zitten in huis is geen pretje, kan ik je vertellen. Vooruit plannen lukt niet, dat is te veel voor hem en naar verjaardagen bij vrienden ga ik vaker alleen heen dan samen met hem. Het is voor iedereen anders en zelfs de eerste en tweede burn-out is anders. Maar dat maakt het niet minder moeilijk.
Tips van Nikster
- Wees eerlijk en open naar elkaar, ook al zijn dit niet altijd de leukste gesprekken. Stel je kwetsbaar op naar de ander en geef duidelijk je grenzen aan. Het is soms niet leuk om 'nee' te zeggen, maar je partner heeft er meer aan als jij hem op kunt vangen dan als jullie elkaar omhoog moeten blijven helpen.
- Zorg ook dat jij als partner een vangnet hebt en dat jij ook je verhaal kwijt kan.
- Zie kleine stapjes positief in. Mijn vriend is deze week voor het eerst weer 'even alleen' buiten geweest. Niet ver, nog geen minuut van huis, maar hij doet het wel.
- Het is vallen en opstaan. Soms zal je partner 1 stap vooruit zetten, om vervolgens 3 stappen achteruit te zetten. Het hoort nou eenmaal bij het proces.
