Hoe ik weer óuder werd

Precies in dezelfde tijd dat onze dochter problemen kreeg, kreeg ook onze zoon problemen. Onze dochter begon op haar 15e flauw te vallen, wat later psychogene pseudo-epileptische aanvallen bleken. Daarna volgde een periode van zelfbeschadiging en angstaanvallen. Vanuit de hulpverlening kreeg ze eigenlijk vrij veel diagnoses, daar konden we niet veel mee. Uiteindelijk kreeg ze ook een eetstoornis. Daar lijdt ze nog steeds onder.

Onze zoon kreeg op zijn 12e last van ‘stemmen in zijn hoofd’. Dit leidde tot depressies en suïcidale gedachten; hij is ook gedwongen opgenomen geweest.

De situatie met onze twee kinderen was heel zorgwekkend. Soms moesten we meteen in actie komen. Dan was acute zorg nodig. En er kwamen steeds andere problemen bij. Tot hun 16e levensjaar werden wij als ouders betrokken bij de hulpverlening en geïnformeerd. Na hun 16e hadden we nog maar weinig te zeggen. Heel frustrerend om die afstand te voelen en weinig te kunnen doen voor je gevoel. Het was een periode waarin we met onszelf aan de slag moesten, met onze relatie en met de relatie met onze kinderen. Naast deze twee kinderen hadden we nog een kind in huis. Het was heel heftig. Ik was zo bang mijn kinderen kwijt te raken, ik sliep er niet meer van en verloor mezelf erin. Het was meer dan een mens kan dragen, maar tóch kan je het aan op zo’n moment.

We zitten er nu niet meer middenin. Ruim twee jaar geleden zat ik er helemaal doorheen. Juist in een periode dat het wat rustiger werd. Ik ben toen bij een psycholoog geweest en dat heeft me enorm geholpen. Ik heb een proces doorlopen waarbij ik een andere mindset heb gekregen. In het begin draaide alles om de kinderen. Daar word je op een gegeven moment zelf ook ziek van. Het is een periode waarin je als ouder met jezelf aan het werk moet om het vol te houden. Ik probeerde meer en meer mijn eigen leven te leiden. Me niet meer te verliezen in de situatie. Dat is een heel proces geweest.

Ik ben heel erg trots dat mijn man en ik nog samen zijn. Hoewel we er soms heel anders in stonden, vormden we een team in de zorg voor onze kinderen. We kregen daarbij een korte periode ondersteuning van een systeemtherapeut. Wij waren onze rol als gezinshoofden kwijt en hij hielp ons weer in de rol van ouders te komen in plaats van continu redder te zijn. Ik ben ook trots op mijn eigen ontwikkeling. Dat ik niet ben blijven hangen in de ellende. In het begin ben je als moeder zo gefocust op je kinderen, dat ze béter worden. Je denkt daarbij dat je eigen geluk enkel en alleen afhangt van het geluk van je kind. Ik zie dat ook terug bij ouders in de lotgenotengroep die ik, samen met een andere moeder, begeleid. Dat hoort gewoon bij de beginfase. Het heeft in die fase dan ook geen zin van anderen te horen dat je aan jezelf moet denken. Maar op een gegeven moment put het je uit. Je moet zelf ook het leven weer oppakken. Al is het alleen maar om aan je kinderen te laten zien dat het leven de moeite waard is.

Tips van Saskia

1. Je kunt er zijn voor je kind, maar je kunt je kind niet beter maken. Zorg dat jij zelf ook op de been blijft en niet ziek wordt van de zorgen. Zoek hulp voor jezelf.
2. Het heeft mij geholpen in contact te komen met andere ouders in vergelijkbare situaties. Je kunt hiervoor terecht bij bijvoorbeeld een patiëntenorganisatie of via een zelfhulpnetwerk als dat bestaat in je regio.
3. De boeken en youtube filmpjes van Byron Katie hebben mij enorm geholpen in mijn proces om mijn leven weer op te pakken.