Werk blijft werk
Tijdens ons verblijf in Portugal wees niets erop dat mijn man na een paar dagen volkomen de weg kwijt zou zijn. Hij was al een aantal jaar aan het werk, had een studie afgerond en we hadden samen een bouwval compleet verbouwd. Hij begon net aan een nieuw avontuur door een eigen bedrijf te starten, toen we voor een opleiding naar de zon vlogen. Overdag volgde John zijn lessen, had ik vakantie en ‘s avonds hadden we tijd samen. Of eigenlijk met z’n drieën, want we wisten net dat we een kindje mochten verwelkomen. Maar na vijf dagen leek John steeds meer geobsedeerd te raken door de opleiding en kregen we voor het eerst met psychose te maken. Op dat moment nog een volkomen onbekende wereld voor ons.
Drie jaar duurde zijn herstel. Een hersteltraject dat resulteerde in een leuke re-integratie plek, waarbij zowel het bedrijf als John een dienstverband wel zagen zitten. Maar toen werd de eerste lockdown in de strijd tegen Covid-19 een feit. Zowel John als ik moest thuis werken. Inmiddels hadden we twee meisjes van 2 jaar en 8 maanden en sloot de kinderopvang de deuren. We volgden de coronamaatregelen heel streng op, dus probeerden in complete afzondering ons werk en de zorg voor de kinderen te combineren. Aan het einde van de eerste lockdown leek John vanuit het niets last te krijgen van vroegere trauma’s. We wisten inmiddels dat de eerste psychose was ontstaan door overbelasting, maar nu - in deze lockdown - waren we toch niet overbelast?! Een week later werd duidelijk dat John opnieuw last had van waanbeelden en volgde een psychose.
Ditmaal ontstond bij ons het besef dat psychosegevoeligheid bij overbelasting vaker tot nieuwe psychoses zou leiden. Het besef dat we ons leven anders - bewuster - moeten gaan leiden. De psychoses hadden er ook bij mij flink in gehakt. Ik werd angstig en dacht continu aan wat John zichzelf of ons in psychotische staat aan kon doen. Ik vroeg mijn werkgever of ik op kantoor mocht werken, omdat ik me thuis niet kon concentreren. Vrij snel werd er bij mij PTSS geconstateerd en tijdens de zeer effectieve EMDR-behandeling werkte ik gedurende een half jaar structureel op kantoor. Het gaf ontzettend veel lucht om ‘even uit de situatie’ te zijn.
Sinds de rust terug is kunnen we beter inschatten wat wij nodig hebben om mentaal gezond te blijven. Johns herstel duurt lang en kent ups en downs. Daardoor blijf ik thuis altijd een beetje mantelzorger. Bij het thuiswerken gaat de aandacht dan snel uit naar zijn gemoedstoestand of hersteltraject, ook als het relatief goed met hem gaat. Daarom heb ik met mijn leidinggevende afgesproken dat ik naar eigen behoefte op kantoor werk, ook bij aanscherping van de coronamaatregelen of een nieuwe lockdown. Meestal werk ik drie van de vier dagen of zelfs alle dagen op kantoor. Daardoor blijft werk werk en heb ik thuis energie voor ons gezinsleven. Dankzij de ruimte die ik van mijn leidinggevende krijg, kan ik ook een (naderende) crisis goed aan. Ik heb dan tijd om taken in het huis over te nemen, voor de afspraken met de zorgverleners en om alle randzaken te regelen als een opname nodig is. In tijden dat het goed gaat met John, werk ik vaak wat langer om mijn projecten goed op de rails te houden.
Tips van Sandra
- Bespreek met je leidinggevende wat je nodig hebt. Benoem bijvoorbeeld dat je niet wilt dat hij/zij je anders gaat zien als hij/zij weet wat er speelt.
- Kijk in tijden van extra zorgdruk thuis kritisch naar je werkzaamheden. Bepaal wat wel even kan wachten. Daardoor creëer je ruimte.
- Kijk niet naar wat iedereen doet, maar wat jouw situatie nodig heeft. In de eerste lockdown negeerden wij dat, met grote gevolgen. Nu is onze situatie leidend in de hoop mentaal gezond te blijven.
