Manisch
Woensdagochtend half 10. De telefoon gaat. Het is mijn vriend Sjors. Zijn stem klinkt opvallend opgewekt en hij is nauwelijks te onderbreken. Dit is net als de vorige keren. Sjors is manisch. Ik weet hel al, hij nog niet. Mijn pogingen om hem af te remmen helpen niet. Ik spreek af om dezelfde avond bij hem langs te komen.
Als ik arriveer komt hij ook net aan. Hij is de hele dag op stap geweest. Sjors wil voor mij koken maar is met van alles bezig, behalve met koken. Vragen die ik hem stel beantwoordt hij niet, hij vertelt zijn eigen verhaal. Van de hak op de tak. Ook met momenten van agitatie.
Ik probeer hem aan te spreken op zijn drukke en volgens mij manische gedrag. Helaas, Sjors vindt dat het meer dan uitstekend met hem gaat. En daar laat ik het die avond bij.
Op vrijdagochtend ben ik onderweg naar Amersfoort en beland in de file. Laat ik Sjors even bellen om te vragen hoe het gaat. Slecht dus. Hij zegt dat hij opgenomen wil worden. Ik besluit terug te gaan om hem bij te staan.
Wat volgt is een bizarre dag. Op weg naar Sjors bel ik zijn broer die als eerste contact fungeert vanuit het noodplan. We spreken af dat ik eerst langs zijn SPV ga om te zien of er een bed beschikbaar is. Na twee uur wachten is er eindelijk een bed en ga ik naar Sjors. Hij laat me niet binnen. Hij is woest. Loopt schreeuwend door het huis. Ik heb met hem te doen. Wat ik ook probeer, de deur blijft dicht. Dan maar zijn broer bellen. Hij heeft een sleutel en samen voelt toch veiliger dan alleen. Na dik een uur, het is inmiddels 1 uur ‘s middags arriveert de broer van Sjors. Hij moet over een muurtje klimmen om via de achterdeur binnen te komen. Daar blijkt de vogel gevlogen. Weg. Waarheen? We gaan een paar bekende plekken af, maar zonder resultaat.
Dan maar naar de SPV om te overleggen. Zij schakelt de wijkagent in om ‘een man met verward gedrag’ van de straat te plukken. Het wachten begint. Om 5 uur belt de SPV dat Sjors op de eerste hulp van het ziekenhuis is. Hij heeft de boel op stelten gezet. Bij aankomst zijn er al twee agenten aanwezig om zo nodig in te grijpen. Sjors z’n broer en ik proberen contact met hem te maken, maar hij stuurt ons de behandelkamer uit. Heel boos. De psychiater waarschuwt dat als hij niet meewerkt het een gedwongen opname wordt. Hier blijkt Sjors gevoelig voor en hij laat zich vrijwillig opnemen. Met de ambulance wordt Sjors afgevoerd naar de kliniek.
Had ik het anders kunnen doen? Ik denk het niet. Sjors is niet aanspreekbaar en corrigeerbaar als hij in een manie terechtkomt.
Tips van Tonie
- Als je je niet veilig voelt in het contact met iemand die manisch is, vraag iemand die je kan bijstaan.
- Schakel de behandelaar in
- Houd je eigen grenzen in de gaten
