Leeuwin

Er schuilt een leeuwin in mij. Dat wist ik niet, totdat mijn kind een eetstoornis kreeg. Want dan krijg je te maken met zo’n beetje alle emoties die je in je hebt. Maar dan heftiger dan je ooit hebt meegemaakt. Sommige uitbarstingen vergeet je nooit meer. Die keer bijvoorbeeld dat ik bijna ontplofte toen ik de GGZ belde. Woedend was ik. Wat zeg ik? Furieus! De stoom kwam uit mijn oren.

Ik belde de GGZ omdat mijn dochter net was thuis gekomen. Huilend stond ze op de mat. “Mama, je bent toch niet boos op me, hè?” Snikkend en met horten en stoten vertelde ze over haar weegmoment die ochtend. Net als de 3 weken ervoor was ze wel weer aangekomen, maar niet genoeg. Ze kwam 3 weken op rij bijvoorbeeld 3 ons aan of maar 1 ons. En bij de GGZ moest ze  elke week 5 ons aankomen. “Mama, ik heb zo mijn best gedaan om die 8 boterhammen per dag op te eten. Ik probeer het echt, maar ze zeggen dat ik niet goed genoeg mijn best doe. En nu moet ik thuis 4 weken nadenken over wat ik anders en beter kan doen.”* Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. Wat?! Een ziek kind thuis op de bank, alleen, terwijl wij moesten gaan werken? Een kind zonder school of enige vorm van structuur? En dat terwijl wij hadden gezien hoe hard ze probeerde die stemmen in haar hoofd de baas te worden. We zagen haar worstelen en ieder dag opnieuw knokken om stappen vooruit te zetten.

Zonder ook maar 1 seconde na te denken pakte ik de telefoon. Het lukte me niet direct, maar binnen een half uur had ik een van haar therapeuten aan de lijn. Zij moet het gevoeld hebben aan de ander kant van de lijn, de hitte van de stoom. Mijn verbijstering en woede. Want wat was ik kwaad. “Ik snap werkelijk helemaal niets van jullie systeem”, brieste ik. “Op school prijzen ze een kind dat goed zijn best doet. Ze weten dat belonen veel meer stimuleert dan straffen. En wat doen jullie? Jullie zien een kind dat iets vooruit gaat, maar straffen toch! Onbegrijpelijk. En  demotiverend. En dat niet alleen, wat denk je dat er gebeurt als ze 4 weken alleen thuis op de bank zit? Met liefhebbende mensen om haar heen, dat wel. Maar alles wat ze aan goede wil in zich heeft, verdwijnt dan bij de grootste positivo nog als sneeuw voor de zon.” De therapeute verzekerde me dat ze niet anders konden, dat het onderdeel van de afspraak was. Jazeker, ze hoorde dat ik boos was en ze begreep het wel, mijn reactie. En mijn dochter had dan waarschijnlijk toch niet alle instructies opgevolgd. Misschien was de anorexia haar soms toch te sterk af geweest.
Grrr. Ik word nog boos als ik eraan denk.

Ik ben echt wel realistisch. Mijn dochter is nogal eigenzinnig en laat zich niet gemakkelijk sturen. Dat weet ik. Als de eetstoornis de overhand had en ze loog, zag ik het ook. Maar als ze oprecht haar uiterste best deed, kon ik niet anders dan als een leeuwin voor haar knokken. Om te verwoorden wat zo’n kind van 16 nog niet onder woorden kan brengen. En dat is maar 1 voorbeeldje. Want om in het Nederlandse zorgsysteem de zorg te krijgen die nodig is om kans te maken op herstel, moet je constant alert zijn. Constant vragen en doorvragen. Praten tot je een ons weegt. Mij ging het verbazingwekkend goed af. En dat terwijl ik van nature heel rustig ben. Bescheiden, soms zelfs vrij verlegen. Totdat je kind een ziekte krijgt waarbij het om een strijd op leven en dood gaat. Let dan op, want dan wordt zelfs een klein, zacht en blond vrouwke een grommende leeuwin.

*
Destijds was het strafsysteem van de GGZ voor mij de belangrijkste reden om meteen de telefoon te pakken. Op dat moment wisten wij nog niet dat er bij mijn dochter ook een groot fysiek probleem speelde: jaren later werd duidelijk dat zij Coeliakie (glutenallergie) heeft en een koemelkallergie. Achteraf geen wonder dus, dat ze na elke boterham of reep opgerold en met hevige buikpijn op de bank lag. “Eet je wel genoeg vezels meisje?”, was de standaardvraag van behandelaars als ze over haar buikklachten begon. Van de ene kant begrijpelijk, want mensen met een eetstoornis liegen gemakkelijk over wat ze eten. Maar ook onbegrijpelijk, want waarom onderzocht niemand in al die jaren behandeling of er een fysieke oorzaak was voor haar buikpijn. Daarom zou ik aan elk behandelend team willen vragen: welke fysieke klachten die jullie van cliënten horen, zouden ook zomaar een fysieke oorzaak kunnen hebben? En op welke manier kunnen jullie dat zo snel mogelijk laten onderzoeken?    
 

Tips van Anna

1. Ga in contact met de hulpverleners, stel je vragen en vraag door.
2. Kom op voor je kind, blijf alert.
3. Geef je emoties de ruimte.