Ooit was ik CEO van een groot internationaal ICT-bedrijf met de naam CMG. Als gevolg van fusies en overnames is die naam in de vergetelheid geraakt, maar destijds was CMG een bekende internationale onderneming; we waren genoteerd aan de effectenbeurzen in Londen en Amsterdam.

Ik genoot van mijn werk. Ik genoot van de internationale contacten. Ik was kind aan huis in Londen, Parijs, Frankfurt, München. En ik genoot natuurlijk ook van de momenten dat ik thuis was.

En toen gebeurde het, als onderslag bij heldere hemel. Onze 20-jarige zoon Lodewijk was plotseling volledig de kluts kwijt. Camera’s, complotten, achtervolgers. Gevaarlijke nachtelijke escapades om te ontkomen aan zijn denkbeeldige bedreigers. 

Het leven van Lodewijk stond volledig op z’n kop en het leven van mijn vrouw en mij ook. Van slapen kwam niet veel terecht. En na zo’n doorwaakte angstige nacht stond ik dan vaak voor een dilemma. Het vliegtuig naar Londen nemen voor die belangrijke zakelijke afspraak? Of toch maar thuis blijven, om samen met mijn vrouw de hectiek te doorstaan die de komende dag ongetwijfeld voor ons in petto zou hebben?

Het werd Kerstmis. Zoals gebruikelijk had ik gepland dat ik twee weken gezellig thuis zou zijn. Echt gezellig werd het niet. De hectiek rond Lodewijk bereikte in die weken een nieuw hoogtepunt. Een brandje in een trein. Politie. IBS. De dichtstbijzijnde kliniek die een plaats beschikbaar had, was 100 km van ons huis. We bezochten hem daar soms twee keer per dag. We hadden niet de indruk dat de behandelaars wisten wat ze met hem moesten beginnen.

En tóch voelde die ‘kerstvakantie’ ook als een verademing voor mij. Even niet dat voortdurende gevoel dat ik op tekort schoot als vader én als leidinggevende van een bedrijf met 10.000 medewerkers.

In die kerstperiode heb ik besloten om terug te treden als CEO. Toen was dat een dramatische beslissing. Als ik er nu op terugkijk vind ik het gewoon een kwestie van gezond verstand. Ik heb er nooit spijt van gehad. Alleen de commentaren in de pers waren pijnlijk. Als beursgenoteerd bedrijf moet je natuurlijk een persbericht doen uitgaan over het opstappen van de CEO. Ik had gekozen voor de term : ‘Wegens persoonlijke omstandigheden’. RTL-Z en sommigen kranten interpreteerden dat als ‘Bonje in de board’. Ik had opener moeten zijn in dat persbericht.

Inmiddels gaat het best wel goed met Lodewijk. Er zijn nog een paar psychotische episodes geweest, maar de laatste daarvan ligt al zo’n 15 jaar achter ons. Ik ben inmiddels ver voorbij de pensioengerechtigde leeftijd. Ik heb ontdekt dat het mij veel voldoening geeft om met Lodewijk op te trekken, ik ervaar het als een belangrijke taak, maar niet meer als een loden last. Ik ben nog steeds een druk baasje, dat is nu eenmaal de aard van dit beest. Ik richt mijn energie op ondersteuning van naasten van psychisch kwetsbare mensen. Het voelt goed om, naast de mantelzorg, ook andere taken en verantwoordelijkheden te hebben.

Tips van Tom:

1. Een stap terug doen in mijn werk was voor mij goed. En ik vind het mooi is om andere bezigheden te hebben die een beroep doen op mijn vaardigheden.
2. Ik had opener kunnen zijn naar de buitenwereld.
3. Mantelzorger zijn is zwaar, maar daarnaast óók bevredigend.