Ik zelf een verslaafde zoon heb.
Ik vind het fijn te weten dat ik niet de enige ouder ben die problemen heeft. Ik gun dit uiteraard niemand!! En ik kan ervan leren hoe zij ermee omgaan in hun gezin...
Alleen al de titel. Het is een enorm domino effect, ook bij ons in het gezin. Ik wens(en werk) eraan dat er in de psychiatrie meer aandacht komt voor preventieve zorg voor naasten.
Heel veel herkenning van de gevoelens van de partner (vrouw)
Mijn zoon nu 32 al 12 jaar ketamine verslaafd is en ondanks meerdere klinische opnames iedere keer de fout weer ingaat.Moefeloos en verdrietig is loslaten nu de enige optie mog
Omdat ik hetzelfde meemaak. 37 jaar getrouwd met gevoelige man. Diagnose BPS. Waarin ik mij ook steeds in het vuur van de strijd afvraag of het nog wel zo moet en tegelijkertijd de kwetsbaarheid van hem zie. De beschuldigingen van zaken die hij me dan verwijt waar hijzelf debet aan is. Maar ook het berouw en schuldgevoel nadien en het mij verzekeren dat hij niet zou weten zonder mij te moeten leven. Zijn steeds maar weer proberen het oprecht beter te doen...
Heel herkenbaar verhaal en dito reacties. Fijn om te lezen dat je als partner van een add’er niet de enige bent die worstelt met de dagelijkse uitdagingen..
Het is heel herkenbaar. Mijn moeder schreeuwde vaak en was veel boos, maakte mij geregeld van streek als kind, terwijl ik een heel stil en rustig kind was. Nadat ik overstuur raakte (zoals zij dat noemt) ging mijn hoofd onder de kraan
Ik zit met jongere kinderen en een extreem verstrooide slimme man in dezelfde situatie. Dit is de reden dat mijn zoekopdracht op internet mij bij deze site heeft gebracht. Ik zoek handvatten en vind het dan fijn om verhalen van mensen te lezen die in een soortgelijke situatie zitten. Zo kan ik leren van de gemaakte fouten en toepassen wat bij een ander heeft gewerkt. Op deze manier hoop ik een eigen werkbare/ leefbare situatie te creëren. Allen die delen, bedankt! Liefs!
Dank voor je mooie, heldere verhaal. Zo herkenbaar: ik kan hem niet beter zorgen. Er zit een grens aan onze zorg als ouders en er zit een grens aan het herstel van onze dierbaren.
Het spreekt me aan omdat er zoveel kracht uit gaat van Sylvie. Dat ze ondanks haar wankele basis toch de moed heeft gevonden om haar eigen leven te leiden.