Lijkt of ik mijn eigen verhaal lees. Ik merk vooral dat ik het lastig vind dat het leven om mijn kind (diagnose ADD en licht autisme)en man draait (geen diagnose maar is in denken en doen een kopie van mijn dochter). Het lijkt er soms op dat je twee kinderen in huis hebt. Vooral afspraken die ik maak waar ik afhankelijk van ben geven mij veel stress. Het is maar de vraag of ze zich eraan houden. Ik zeg wel eens dat niks bij ons 'normaal' kan gaan. Het stukje empathie of inlevingsvermogen voor mij ontbreekt ook volledig. Uitjes, gespreksonderwerpen worden door hun bepaald.

Herkenbaar

Omdat ik als ouder je dochter van 28 ziet lijden en wil begrijpen wat ze voelt en waar haar depressie vandaan komt. Hoe kun je er voor haar zijn. Zelf liefde erkennen en gaan voelen is haar proces.

Duidelijk verhaal over gezonde stappen in combinatie met passende keuzes op de juiste momenten. Ik herken me in het willen oplossen. Ongevraagd advies geven bijvoorbeeld over de te nemen stappen zijn funest. Ik heb zelf geworsteld met depressieve gevoelens, burnout, alcohol verslaving en een persoonlijkheidsstoornis diagnose. Ik was ook suïcidaal en onder lichte dwang van de politie naar mijn huisarts gestapt. Die heeft mij doorverwezen naar de verslavingszorg. Belangrijk in mijn herstel was blijven aandringen dat ik nog niet in staat was om aan het werk te gaan.

Ik zelf 2 verslaafde zoons heb

Het ontbreken van empathie, nooit kunnen denken dat dit bij ADD past. Dit helpt me geweldig.

Herkenbaar

Ik zelf een verslaafde zoon heb.
Ik vind het fijn te weten dat ik niet de enige ouder ben die problemen heeft. Ik gun dit uiteraard niemand!! En ik kan ervan leren hoe zij ermee omgaan in hun gezin...

Alleen al de titel. Het is een enorm domino effect, ook bij ons in het gezin. Ik wens(en werk) eraan dat er in de psychiatrie meer aandacht komt voor preventieve zorg voor naasten.

Heel veel herkenning van de gevoelens van de partner (vrouw)