Meer dan 10 jaar ben ik getrouwd met Joost. Een knappe, sociale, slimme man, voor wie ik 17 jaar geleden viel. Een kwetsbare man ook, ontdekte ik in die jaren steeds meer. Ons huwelijk werd bezegeld met twee prachtige, creatieve, gevoelige kinderen.

In het begin van onze relatie liet Joost niets merken van zijn kwetsbaarheid. Hij had zijn studie net afgerond en had wat baantjes in afwachting van zijn diploma. Stukje bij beetje kwamen er scheuren in zijn verhaal. Zijn studie bleek hij niet te hebben afgerond, hij had forse schulden en bleek ook regelmatig prostituees te bezoeken. Vol berouw won hij mij toch weer voor zich. Ik werd de ‘redder’ die hem hielp zijn schulden af te betalen en niet te verdrinken in zijn emoties. Als hij na een avondje in de kroeg om vier uur 's nachts nog niet thuis was, ging ik naar hem op zoek, soms met hulp van de politie. Ik was woest als hij pas de volgende dag laveloos van de drank thuiskwam. Vooral als hij die nacht mijn telefoonoproepen had genegeerd en me later, toen hij opnam, de huid vol schold. Altijd kwam er weer berouw bij hem en vergeving bij mij.

Op vakantie in Frankrijk - we waren zes jaar samen - sliep hij maar niet. Hij was de hele nacht bezig met plannen voor de herinrichting van zijn woning en hij praatte steeds meer. Hij vond in zijn volle overtuiging dé oplossing voor belangrijke problemen in de wereld en bleef daarover doorgaan. Met andere campinggasten had hij het heel gezellig. Ik twijfelde die vakantie steeds meer aan mezelf. Wat begreep ik niet, wat hij wel begreep? En lag het aan mij dat ik vond dat hij vreemd deed? Eenmaal thuis gaf mijn omgeving mij pas de bevestiging dat er iets met Joost aan de hand was, dat hij wel heel druk was.

Joost zakte weg in een depressie. In zijn onmacht bedreigde hij me met een mes. Midden in de nacht moest ik zijn moeder bellen. Uiteindelijk belandden we diep in de nacht op de huisartsenpost, waar Joost medicijnen voorgeschreven kreeg. Hij waande zich bespied door allerlei onzichtbare camera's. Het lukte me niet meer om voor hem te zorgen. Ik was op van die slapeloze nachten en de twijfels aan mezelf. Joost liet zich vrijwillig opnemen en al snel volgde de diagnose (bipolaire stoornis) en een behandeling met medicijnen.

Dankzij de inzet van systeemtherapie krabbelden we stapje voor stapje samen weer op. Met vallen en opstaan, met zorgen en vertrouwen, met pieken en dalen, die steeds minder steil en diep zijn geworden, maar vermoedelijk ook nooit zullen verdwijnen. Het moeilijkste vind ik nu niet meer de zorgen als hij toch teveel alcohol heeft gedronken en onbereikbaar voor mij is, totdat hij me nodig heeft om hem weer op te lappen. Het moeilijkste vind ik de projecties die hij doet, de verwijten die hij naar mij maakt over dingen die hij zelf doet. Hij maakt zichzelf slachtoffer van mij zonder dat ik hem kwaad doe. Als ik dingen voor mezelf doe waarvan ik op kan laden en gelukkig word, praat hij mij een schuldgevoel aan. Jarenlang heb ik aan mezelf getwijfeld, maar nu doorzie ik wat er gebeurt. Ik hoef niet per se mijn gelijk te bewijzen. In de wetenschap dat we deze hobbel ook weer te boven komen, kan ik mijn grenzen aangeven en hoef ik verder niet de strijd aan te gaan.

Of ik gelukkig ben in mijn relatie, dat weet ik niet. Als je het me nu vraagt niet, maar morgen kan het weer anders zijn. Dat is mijn houvast. Ik ben sowieso gelukkig, gezegend met lieve kinderen en mooie mensen om me heen en gelukkig met mezelf. We komen er wel.

De tips van Anna

1. Grijp relatietherapie/ systeemtherapie met beide handen aan.
2. Heb vertrouwen. Na regen komt zonneschijn. Houd vertrouwen in jezelf.
3. Gun jezelf ook ruimte buiten je relatie. Zoek daar eventueel hulp bij.

Door een jeugdtrauma heeft mijn partner Piet PTSS. Dit heeft lang kunnen doorwoekeren. Jarenlang heeft hij ontkend dat er wat aan de hand was. Hij vluchtte weg in zijn verslaving. Deze verslaving had voor Piet gelukkig geen lichamelijke gevolgen. Wel mentale, zowel voor hem als voor ons als gezin.

Er volgden veel confrontaties. Hij werd doorverwezen, maar kreeg niet de hulp die hij nodig had. Toen kwam het dieptepunt: onder invloed van zijn verslaving pleegde hij een strafbaar feit. Hiervoor kreeg hij een flinke taakstaf opgelegd.

Na verloop van tijd kreeg Piet toch meer professionele hulp. Dankzij EMDR verdwenen de herbelevingen. Ook kreeg hij therapie gericht op terugvalpreventie. Hierdoor ging het een aantal jaar beter. Maar de verslaving die aan het trauma gekoppeld was, bleef terugkomen. Opnieuw viel hij terug in zijn verslaving. Het voelde alsof we ons op een glijdende schaal begaven.

Nog altijd ben ik continu bang dat er het weer fout kan gaan. Als Piet toch weer verslavende middelen heeft gebruikt, heeft hij achteraf enorm veel spijt. Maar zoals hij zelf zegt: de drang is op zo’n moment te groot. Voor ons gezin en voor mij persoonlijk is het zwaar om vol te houden. Maar ik houd hoop en ga ervanuit dat we uiteindelijk samen een oplossing zullen vinden. We hebben als gezin al zoveel stormen doorstaan en we zijn er allemaal sterker van geworden. Wat er ook gebeurt, dit kunnen we aan!
 

De tips van Ans

1. Probeer de persoon achter de verslaving te blijven zien.
2. De verslaving van je dierbare heeft ook gevolgen voor jou als naaste. Maar vergeet niet dat de verslaving geen persoonlijke aanval op jou is.