Met mijn zoon is 'niets aan de hand'
Een paar maanden geleden stond mijn zoon Jorrit plotseling bij me op de stoep. Het was de derde keer dat hij na een korte tijd op kamers te hebben gewoon weer terugkwam naar huis. Jorrit kampt met een persoonlijkheidsstoornis, maar vindt zelf dat er niets met hem aan de hand is. Hij is niet in behandeling en ik ben ermee opgehouden om te proberen hem naar een hulpverlener te sturen, want daar komt alleen maar ruzie van. Dan zijn het ‘zijn eigen zaken, waar niemand iets mee te maken heeft’. Toch liep het op meerdere fronten mis: hij had geen werk, geen inkomen en geen huis. Dus klopte hij opnieuw bij me aan. Dan laat je je kind toch niet in de kou staan?
Vanaf het moment dat Jorrit weer bij me introk, zag ik mijn dochter niet meer. Zij was er altijd al op tegen dat ik Jorrit in huis nam, maar deze keer was ze zó boos, dat ze ‘haar handen ervan af trok’: zolang Jorrit thuis bleef wonen, kwam zij er niet meer. Het ergste was dat ik toen ook mijn kleinkinderen niet meer zag. Ik paste elke woensdag op ze, maar vanaf dat moment gingen ze naar de buitenschoolse opvang. Ik had de keus tussen voor mijn zoon zorgen óf mijn dochter en kleinkinderen zien – een onmogelijk dilemma.
’s Nachts lag ik te tobben, ik deed nauwelijks een oog dicht. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die stuurde me naar de POH, de praktijkondersteuner ggz. Aan die gesprekken met de POH heb ik veel gehad.
Ik heb geleerd om mijn verantwoordelijkheid te nemen. Jorrit vond het wel prima zo, dus het initiatief om iets te veranderen moest van mij komen. Ik voelde me echt gesteund en gesterkt om het gesprek met Jorrit aan te gaan. We hebben het voor elkaar gekregen dat hij zich inschreef als woningzoekende en dat hij zich heeft aangemeld bij het maatschappelijk werk van de gemeente. Het zal nog wel even duren voor Jorrit op zichzelf gaat wonen, maar er zit in elk geval beweging in de situatie. Daardoor is er ook een voorzichtige opening ontstaan in het contact met mijn dochter.
Tips
- Stel je eigen grenzen
- Zoek contact met een POH ggz. Die kan je de weg wijzen, helpen om de dingen in perspectief te zien en overeind te blijven
Dit verhaal is afkomstig van de familievertrouwenspersonen: www.lsfvp.nl/voor-familie