Mama wie ben je?

Als ik dit schrijf weet ik sinds een half jaar dat ik een KOPP-kind ben. Eindelijk kan de schaamte aan de kant en herken ik mezelf in de verhalen van andere KOPP‘ers. Raar eigenlijk dat een ‘etiketje plakken’ me toch een gerust gevoel heeft gegeven.

Ik groeide op als jongste, niet gepland en niet gewenst, kind in een gezin van 4 kinderen. Mijn moeder kreeg na mijn bevalling een postnatale depressie, al werd daar vroeger geen aandacht aan besteed en stond in ons katholieke Zuiden de pastoor een maand later weer op de stoep om te vragen wanneer het volgende schaapje geboren zou worden.
Als kind begreep ik niet wat er met haar aan de hand was, de ene dag was ze vrolijk en mijn moeder, en de andere dag een vrouw die ik totaal niet herkende en voor wie ik bang was. Niemand vertelde me over haar aandoening, zwijgen was beter en schaamte voerde de overhand. Maar ik voelde wel het gevaar, de angst en zag de paniek en onrust in haar ogen.
Ik deed alles om het haar zo makkelijk mogelijk te maken: ik was lief, vrolijk en vooral heel stil om niet tot last te zijn. Zo cijferde ik mezelf weg. Ook schaamde ik me voor haar, zeker als ze weer eens gevonden werd langs het spoor, in pyjama en met 3.2 promille alcohol in haar bloed. Na jaren van zware depressies, opnames en 2 mislukte suïcidepogingen is ze op 57-jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand. Ik was 24 jaar.

In 2017 kiepte ik letterlijk om, mijn rugzak was vol en ik kon niet meer. Ik had hulp nodig, hulp om alles te verwerken wat ik gezien en meegemaakt had. Ik kwam bij een lieve therapeute terecht en begon te schrijven omdat praten soms te moeilijk was. Ik schreef een lied en zong dit tijdens de lancering van het boek ‘Ik wil jullie iets vertellen’ (Karen Glistrup) over praten met kinderen van ouders met psychische problemen. Ik kwam terecht bij Labyrint-In Perspectief en ga op de Kind Van Dag het nummer The Lonely Child zingen.
Ik gaf een interview in een lokaal blad, open en eerlijk en kreeg veel mooie reacties. Ik was altijd zo bang om te worden zoals mijn moeder en durf nu toe te geven dat ik ook mijn mindere dagen heb. Ik accepteer ze en weet dat er zoveel meer mooie dagen zijn.
Sinds ik er open over praat krijg ik herkenning en erkenning en dat maakt voor mij het leven een stuk makkelijker.

Mama waar ben je?
Je bent hier
Maar ook weer niet
Mama wat is er?
Waarom vlucht je weer
Naar je schemergebied ?
Hoe kan ik je helpen
Je ogen staan raar
Je blik is verwilderd
Ik voel het gevaar
In huis is het weer donker
De gordijnen zijn dicht
Je ligt op de bank
Zonder emotie op je gezicht
Maar morgen is het anders
Dan ben je er weer
Gewoon weer mijn moeder
Want zo ging het keer op keer
Er waren zoveel vragen
Er was schaamte bovendien
Want ik wilde niet dat iemand
Mijn moeder zo zou zien
Dus bleef ik maar vrolijk
De clown van de klas
En ik alleen wist
Hoe eenzaam en verdrietig
Het leven met een depressie moeder was

Tips van Gabbi
1. Wees eerlijk voor jezelf, accepteer wat er is
2. Praat erover, gedeelde smart is nog altijd halve smart
3. Vraag hulp, voor jezelf en voor diegene die bipolair is