Ervaringen

Grijze haren

Iedere nieuwe grijze haar vertelt mij dat het aftakelen gestadig voortsukkelt.
Het idee dat mijn kind, allang volwassen, straks is overgeleverd aan, ja aan wat of wie eigenlijk?, maakt mij onrustig. De wereld om me heen verandert. Mijn vertrouwen in de ggz heb ik al lang geleden verloren.
De begeleider van mijn kind doet zijn best.

Zelfs als een instelling het op papier allemaal voor mekaar heeft, zegt dat nog niet zoveel over de zorg aan jouw kind. De praktijk is weerbarstig. Zeker zolang er een tekort is aan psychiaters en de constante doorstroming van het personeel de kwaliteit van de zorg negatief beïnvloedt.
Vroeger ging ik er hard tegenaan, eiste een gesprek, sloeg met de vuist op tafel als dat nodig was voor goede zorg. Het heeft, op een paar kleine succesjes na, niet zoveel uitgehaald.
Inmiddels heb ik er de fut niet meer voor. De daarvoor noodzakelijke kracht houdt zich schuil in dat steeds grijzer wordende hoofd.
Ook mijn zoon wordt ouder en het gaat wel redelijk in die beschermde woonvorm, al is er veel dat beter kan. Ik laat het erbij.
Ik vrees een toekomst waarin ik aftakel en niets meer voor mijn zorgenkind kan doen. Natuurlijk, hij heeft zusters en een broer, maar mag je van hen verwachten dat zij er de energie insteken die ik erin steek?
Ze hebben hun eigen leven dat ook niet zonder zorgen is. Ik vraag me af of ik hen wel kan opzadelen met mijn zorgen over hoe het verder moet, als… Want straks ben ik misschien zelf hulpbehoevend en hebben ze hun handen al vol genoeg aan de verzorging van hun krakende ouders.
Ik ontzie ze liever. Het woord mantelzorg komt vaak zo makkelijk uit de mond van mensen, maar ik ben bang dat het besef van wat dat werkelijk betekent er niet is.
Hoe moet het verder als er geen gezonde kinderen zijn om je taak over te nemen?
Het speelt allemaal door mijn hoofd als ik opsta om de koffiepot te pakken. De beweging is traag, mijn knieën kraken. Het hoort erbij, denk ik en schenk in.
Lekker zo’n bakje. Het doet me goed en spoelt de naargeestige gedachten uit mijn hoofd. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de lente de winterkou verdrijft.

Tips van Martijntje